Το αποκριάτικο νταβαντούρι και «Της παραδόσεως ο βιασμός!» Β μέρος
Η συνέχεια του Κίτσου του μασκαρευόμενου που αναμένει περιπαθώς τις Αποκριές, τα μασκαρομεθύσια και τις αχαμνοσύνες… Τα τραγούδια, τα καρναβάλια, την κοινή προσπάθεια και τον κοινό γιορτασμό. Είναι αιθεροβάμων; Θα δείξει… Αυτός επιμένει σε κάτι κοινό, Ηλιουπολίτικο και ως εκ τούτου αληθινό, για να μην πούμε ζωντανό. Παραδοσιακό.
Αμ, δε. Θέλει… Τα πράγματα άλλαξαν. Την παράδοση, τα πανηγύρια, τους γάμους, αποκριές, FESTIVAL, και οτιδήποτε έχει σχέση με την ψυχαγωγία και την πολιτιστική δημιουργία, αναλαμβάνουν όχι πολιτιστικά σωματεία, αλλά έμποροι! Το είπαμε, το διαλαλήσαμε, το κάναμε πράξη. Τα πάντα τιμώνται!
Ορίζουμε, προσδιορίζουμε και καθορίζουμε. Τιμή μονάδας. Εμείς κατευθύνουμε το είδος της γιορτής, ο λαός της Ηλιούπολης και αλλαχού, όπου μας προκρίνουν, ακολουθεί. Κοστολογούνται όλα και σε όποιον αρέσει. Και τέλος, συναυλιαζόμαστε με ζουμπούλια και Πασχαλιές που «ευωδιάζουν» το μουσικό στερέωμα.
Το είπαμε και θα το ξαναπούμε. Δεν είναι παραγωγή πολιτισμού. Είναι μεταπρατικές εργασίες. Είναι «Της παραδόσεως ο βιασμός».
Οι Πολιτιστικοί Σύλλογοι πήραν τεχνηέντως το «εντέλλεσθε» να συμμετάσχουν ως κλαμένες συμπεθέρες και να καρναβαλιάζονται ως ακόλουθοι και όχι συμμέτοχοι του πολιτιστικού γίγνεσθαι στην Ηλιούπολη.
«Και φτάνουν οι Απόκριες και τα μυαλά μας κλέβουν» και μας οδηγούν στα πιο παθητικά μασκαρομεθύσια.
«Δε λέω, δεν ξέρω ποιας ντροπής για ποιο κακό, ποιο κρίμα…»
Κίτσος ο «μασκαράς»