Η ανέγερση του Προφήτη Ηλία (1930)

Αποσπάσματα από την αφήγηση της Δέσποινας Σεβαστοπούλου – Βογιατζή που περιλαμβάνεται στο βιβλίο της «ΠΙ-ΡΑ Ιστορία της Ηλιουπόλεως, 1970».

«…Λίγη πίστη φθάνει για να στηθεί το ιδανικό παλάτι της Ιδέας! Εσκεφθήκατε ποτέ πώς ιδρύθη στο ψήλωμα του βουνού ο Προφήτης Ηλίας; Ιδού το ιστορικό του, που μοιάζει σαν παραμύθι.

Τον καιρό εκείνο (1928) βρίσκονταν στην περιοχή έξ σπίτια της προκοπής και ψηλότερα κανα – δυό καλύβια. Κατοικούσαν στα έξ οι οικογένειες : Θεόδωρου Μπίκου, Αριστείδη Πετρόπουλου, Ανδρέα Σκούρτα, Ιωάννη Γαζή, Αλέξανδρου Κλαδά και Νικ. Κακολύρη.

Έμεναν αρχικώς από τον Μάη στον Σεπτέμβρη, μα σιγά-σιγά τους απερρόφησεν ολότελα η γοητεία του βουνού καθώς όλους μας…Αδελφώθησαν. Εδιασκέδαζαν και έπαιζαν χαρτιά το βραδάκι να σκοτώσουν το σκοτάδι. Τα κέρδη του παιγνιδιού φυλάγονταν σε ένα κοινό κουτί. Τον άλλο χρόνο (1929) έφθασαν το ποσόν των 1000 δραχμών!

Αποφάσισαν να τ΄αξιοποιήσουν. Ο καθείς έλεγε την ιδέα του : να ιδρύσουν σύλλογο, να διορθώσουν δρόμο κτλ. Ο Θεόδωρος Μπίκος πρότεινε να χτίσουν επάνω στο βουνό μιαν εκκλησία προς τιμή του Προφήτη Ηλιού. Άρχισαν ερανισμούς. Οι πέντε κάτοικοι συνέλεξαν 1.500 δρχ. Ο Θ. Μπίκος μόνος του 19.000. Αρμάτωσαν όσους μπορούσαν να προσφέρουν. Ο Νάστος έδοσε το οικόπεδον. Οι θεοσεβείς εικονίσματα, κανδήλια, ιερά σκεύη. Οι εργολάβοι, τα υλικά και την εργασία. Κι όλοι μαζί τον ενθουσιασμό τους! Δευτέρα προσφορά του Νάστου , 1970 (δι΄ενεργειών των ενοριτών), είναι η γύρω έκτασις προς τελειοποίηση του ναού.

1930 ετέθη ο θεμέλιος λίθος και λίγο καιρόν αργότερα, εις μνήμην ευσεβούς χριστιανής Ελένης Καραχάλιου με δωρεά συζύγου της, έγινε προσθήκη στο ναό, το ναϊδριο του Αγίου Μηνά. 7.000 προσκυνηταί προσήλθαν την πρώτην επέτειο του Προφήτη Ηλία , 20 Ιουλίου. Σήμερα (1970 ), η δόξα του ψηλοκαθήμενου αγίου καταυγάζει το βουνό και ο φωτόλουστος σταυρός του λάμπει και καθοδηγεί, σαν αδαμαντοκόλλητος, στο στέρνο σεβασμίου ιεράρχη Υπάγεται στη ενορία Κοιμήσεως της Θεοτόκου.

1956 επί αρχιεπισκοπίας Δωροθέου εγένοντο ενέργειαι, με πρωτοβουλία του, να διαρρυθμιστεί το εξωκκλήσι σε μονή Προφήτη Ηλιού. Τα διαβήματα του μητροπολίτη δεν επήγαν χαμένα. Κατορθώθη χάρι σ’αυτά, να στείλει ο Νάστος επιστολή στη Μητρόπολη και να δηλώνει ότι παραχωρεί την γύρω έκτασι κι επιτρέπει την απαλλοτρίωση μερικών δέντρων, χάρι της μονής.

Οι προοπτικές ευοίωνες. Η υπόθεσις εβάδιζε ταχύρρυθμα. Ξαφνικά όμως ο Δωρόθεος απεβίωσεν. Η γραμματεία της Αρχιεπισκοπής απώλεσε την επιστολή, και η πραγματοποίηση της μονής με την νέαν ενθρόνισιν ενεγράφη εις τας Ελληνικάς καλλένδας!

Η δημοτική αρχή σήμερα ( 1970) σκοπεύει να μεταβάλη το παρεκκλήσι σε βυζαντινό ναό με τέμπλον, τοιχογραφίες, διάκοσμο ρυθμού αγιοσοφικού. Το καλύτερο! Γιατί φρονώ, παρ΄όλη την προθυμία του Δωροθέου, μονή στον Υμηττό δεν θα ήτο τουριστική προβολή λόγω της ανυδρίας !..»

Πάνος Τότσικας, Αρχιτέκτονας, Ερευνητής Τοπικής Ιστορίας