Το στεφάνι, η αγνότητα και τα μαραγκιασμένα μηνύματα

Κατατέθηκαν στεφάνια στο Πολυτεχνείο. 51^η επέτειος. Σηματοδοτεί πολλά. Και τα αποδίδουμε με το κόκκινο.  Εμείς, εδώ στην Ηλιούπολη πρωτοτυπούμε. Άσπρο. Λευκό σαν χιόνι. Αποδίνουμε τιμές με το χρώμα του φωτός που απεικονίζει το σύνολο της φωτεινής ενέργειας. Σε αντίθεση με το μαύρο που  δεν αντανακλά το φως. Το λευκό συμβολίζει την αθωότητα και δηλώνει την καθαρότητα και ουδετερότητα. Αυτό δείχνει και το στεφάνι που κατέθεσε ο κ. Δήμαρχος Ηλιούπολης Στάθης Ψυρρόπουλος στο Πολυτεχνείο.  

Δεν ξέρω, αν προηγουμένως είχε διαβάσει Παλαμά «στα περιβόλια –κοίταξε- βαθιά είν’ οι άσπροι κρίνοι» και απορίες άξιον είναι πώς δεν στόλισε το στεφάνι με «μενεξέδες και ζουμπούλια». Μακράν «καινούρια δόξα ντύθηκαν της Ιουδαίας οι κρίνοι». Δεν ενδείκνυται το Πολυτεχνείο για τόσο αφύσικα πράγματα.

Κόκκινο, επαναστατικό, το χρώμα της φωτιάς και του αίματος (όχι, φυσικά, αυτού που χύθηκε στο Πολυτεχνείο).  Ουδετερότης.

Αμερικάνοι, Κύπρος, Διώξεις, Βασανιστήρια, φασισμός, ξενοκίνητη χούντα, Δικτατορία και Δικτάτορες όλα πήγαν κατ’ ανέμ’. Και έμεινα «τα όμορφα τα λόγια», τα γλυκανάλατα, τα πιασάρικα, αλλά και τα επικίνδυνα. «ασπίδα  κι ανώφελη παρηγοριά -τα λόγια σου μέθης πιοτά-| σε κάναν όπλο εγκλήματος» και σκότωσαν σκέψη, λόγο και λογική, αγώνα και δημοκρατία. «Ποτέ σας δεν ενιώσατε βαθύτερο σκοτάδι».

Το λευκό στεφάνι του κ. Δημάρχου.  «Άμα δε τη αφίξει εις τον λευκόν χάρτινον λιμένα απαιτούνται νέαι θυσίαι πάλιν». Κων. Καβάφης

Και να, που με χτύπησε ο συνειρμός. Παιδί του μεροκάματου, της πιάτσας, έκανα χίλια δυο επαγγέλματα. Μού είχαν κρεμάσει και ένα λαούτο και συμπλήρωνα την κομπανία. Και να τι θυμήθηκα.

Όταν είχαμε γάμο ξερό, χωρίς χαρτούρα, τραγουδούσαμε: «Άσπρο κώλο που έχει η νύφ’, νάχαμαν και μεις οι γύφτ’»

Το θυμήθηκα τώρα με το στεφάνι… Η σημασία του άσπρου, του λευκού.  Δεν φωτίζονται με τίποτε, τα αξεδιάλυτα σκοτάδια.  

Κίτσος ο στεφανωμένος