Μνήμη είναι η αόρατη παρουσία
Ψάχνοντας απόψε κάτι στα αρχεία μου έπεσα πάνω στον χαιρετισμό που μου είχε στείλει η αλησμόνητη Ζωή Πετροπούλου σε μια επέτειο της 28ης Οχτώβρη, για να τη διαβάσω στον σχολικό εορτασμό. Επειδή η μνήμη είναι μια αόρατη παρουσία, την παραθέτω εδώ με μεγάλη συγκίνηση, διότι οφείλουμε να θυμόμαστε, να μνημονεύουμε, να διδασκόμαστε και στις επικίνδυνες εποχές που μας έλαχαν κυρίως να γρηγορούμε.
Χαιρετισμός Ζωής Πετροπούλου
«Αγαπητά μου παιδιά, αγαπητοί καθηγητές του 2ου Γυμνασίου της πόλης μας, αγαπητοί γονείς,
πάντα ερχόμουνα με χαρά στις ενδιαφέρουσες εκδηλώσεις του σχολείου σας, όμως κάποιο πρόβλημα υγείας δεν μου επιτρέπει να είμαι μαζί σας κι αυτή τη φορά.
Υπάρχουν μέσα στη ζωή των λαών μερικές ημερομηνίες κρίσιμες. Είναι ορόσημα και είναι σταθμοί. Ορόσημα που στήθηκαν για να σημαδεύουν τις επιδόσεις τους, όπως τα τρόπαια.
Στον ίσκιο τους σταματά για λίγο την πορεία του μέσα στο χρόνο ένας λαός, να πάρει λίγο ανάσα και να συνεχίσει. Οι σταθμοί αυτοί είναι συγχρόνως αφετηρίες για νέα ξεκινήματα στη ζωή των λαών, σε μια ζωή που είναι μεγάλη και που δε μετριέται με τα χρόνια όπως η ζωή των ατόμων, αλλά με τους αιώνες, όπως η ζωή της Γης. Και πορεύεται δημιουργώντας την Ιστορία του.
Τιμάμε σήμερα το ηρωικό ΟΧΙ του λαού μας στη φασιστική λαίλαπα, τιμάμε την ηρωική εθνική μας αντίσταση. Όλους εκείνους που αγωνίστηκαν, βασανίστηκαν ή έπεσαν ηρωικά. Δώσαμε στον αγώνα τα καλύτερα παιδιά μας, τα νιάτα μας, τη ζωή μας ολάκερη. Απλοί λαϊκοί άνθρωποι αντισταθήκαμε, δεν κιοτέψαμε, δώσαμε αξία και νόημα στη ζωή μας. Πιστέψτε με δεν θα ήμασταν τίποτα χωρίς αυτόν τον αγώνα, αντίθετα μέσα από αυτόν τον τρομερό και δύσκολο αγώνα, γινήκαμε καλύτεροι άνθρωποι, πιο ολοκληρωμένοι, πιο οραματικοί, πιο περήφανοι.
Σαν γραμματέας της ΕΠΟΝ Ηλιούπολης, θέλω να τιμήσω σήμερα όλους εκείνους τους συναγωνιστές μου, μαθητές τότε, περίπου στην ηλικία σας, που αφιέρωσαν τη ζωή τους για τα υπέρτατα ιδανικά της ελευθερίας, της ανεξαρτησίας, της λαοκρατίας. Η ζωή έχει αποδείξει ότι ο αγώνας δεν σταματάει ποτέ. Το θάρρος ν΄ αντέξει η κάθε αγωνίστρια κι ο κάθε αγωνιστής τις κακουχίες το βρίσκει μέσα της – μέσα του. Όταν έχει νιάτα και στόχο δεν έχει ανάγκη τίποτε άλλο. Ξανανιώνει μέσα από τον αγώνα και συνεχίζει στον επόμενο.
Όπως λέει κι ο Οστρόφσκι στο – Πως δενότανε τ’ ατσάλι, “Tο πιο ακριβό στον άνθρωπο είναι η ζωή. Aυτή του δίνεται μια φορά και πρέπει να τη ζήσει κανείς έτσι που να μη τον βασανίζει ο πόνος για τα χρόνια που τα ΄ζησε άσκοπα, για να μην τον καίει η ντροπή για το πρόστυχο και το τιποτένιο παρελθόν και να μπορέσει πεθαίνοντας να πει: Όλη μου τη ζωή, όλες μου τις δυνάμεις τις έδωσα στο πιο ωραίο ιδανικό του κόσμου – στον αγώνα για την απελευθέρωση της ανθρωπότητας”.
Στις δύσκολες μέρες που περνάει ο τόπος και η πατρίδα ο αγώνας της εθνικής αντίστασης παραμένει η ιερή παρακαταθήκη, για τους αγώνες που θα ’ρθουν.
Ποτέ πια φασισμός!
Με τιμή
Ζωή Πετροπούλου
Γραμματέας ΕΠΟΝ Ηλιούπολης
Ηλιούπολη, 23 Οκτωβρίου 2015»
Τζένη Σιούτη
Συνταξιούχος Εκπαιδευτικός