Το αναγκαίο «ΟΧΙ» Πέρα από Γιορτασμούς, Παρελάσεις, Αποφάσεις και Ψηφίσματα…
«Κατόπιν ενεργειών μου εκταμιεύθηκαν 5.000 δραχμές στο Εκκλησιαστικό Συμβούλιο της Εκκλησίας του χωριού σας από πηγή “επιστρεφόμενες φιάλες υγραερίου” για τη συντήρηση του καμπαναριού της εκκλησίας του χωριού σας».
Όχι, δεν είναι αστεία. Δεν ήταν εύκαιρη και η τηλεόραση από τη συνεχή Παττακιάδα.
Δεν ξέρω, αν είναι παράταιρο να αναφέρουμε τέτοια, το μόνο που ξέρω είναι πως «πήγαινε το δούλεμα σύννεφο».
Στην πορεία μεγάλωσαν (τράνεψαν) και οι υποσχέσεις. Τελεφερίκ, αεροδρόμια, ελικοδρόμια, πισίνες, βουστάσια για όλα τα βοειδοειδή, ακόμη και ανθρωποειδή. Μονακό-Κυανή Ακτή κόντεψαν να γίνουν τα Τζουμέρκα!
Και οι ψήφοι… Ψήφοι!
Ε, ρε, τι ταξίματα! «Τάξε μανούλα μ’ τάματα, σ’ όλα τα μοναστήρια».
Μόνο που μοναστήρια ήταν τα καφενεία, που κέρναγαν δεν λέω οι πολιτευόμενοι, και ρούπωναν οι θαμώνες από στραγάλια για μεζέ και ντιρλιάζονταν από το κερασμένο ούζο-βαλβολίνες θα έλεγα-που μπαλατσάριαζαν και σήκωναν κεφάλ’ μετά από μια βδομάδα.
Και η ψήφος…. Ψήφος!
Και το καμπαναριό γίνονταν -τα άξια χέρια των κατοίκων- και ο δρόμος τακτοποιούνταν -ας είναι καλά η προσωπική εργασία- και τα κατσίκια προεκλογικά φαγώνονταν από τους επισκέπτες και το τάξιμο σε μόνιμη βάση, τόσο, που κάποια είπε: Το τάξιμο δεν χαλάει. Το κλάσιμο δεν υποφέρεται.
Και όταν κάποιος ζήτησε διευκρινίσεις απάντησε: Έρχονται, πορδαρίζουν και μας ξεσκωτιάζουν.
Κατά τα άλλα: Συντάσσεται το πενταετές πρόγραμμα! «Φουρτούνα μας και χαλασιά μας».
Φουρτούνα, ξεφουρτούνα, ούτως ή άλλως που λένε οι γραμματιζούμενοι, εμείς την ψήφο θέλουμε. Και για να την αποκτήσουμε θέλουμε εικόνα. Μουτσούνα στο γυαλί, αμπήδ’μα στα πανηγύρια!
Όχι, όχι. Θέλουμε και μόνιμο γυαλί. Ό,τι γίνεται, όσα γίνονται και σ’ αυτά που γίνονται βάζουμε και τη μούρη μας, το σχόλιο που αντικαθιστά το «κατόπιν ενεργειών μου» και περιμένουμε τα σχόλια. «Ουάουυυυυυυυυυυ», «Κούκλος είσαι», «Μπράβο…», και άλλα, και άλλα πολλά, να μην τα ονοματίσω ακατανόμαστα.
Ούτως λειτουργεί ο δημόσιος βίος! Πρόγραμμα, έργο, αξίες, ιδεολογία και πολιτική συνείδηση όλα κατά διαόλ’. Όλα τα πασαλείβουμε με τη λούμπρ’ της αδιαφορίας, του ωχαδελφισμού και της παραπληροφόρησης. Η δημόσια ζωή και τα δημόσια πράγματα…
«Τα κοράκια κάτι κράζανε
τ’ ανησύχαστα κυκλογυρίσματά τους,
και ψηλάθε ξαγνάντεύαν γυπαετοί». Κωστής Παλαμάς
«Ζητείται ελπίς» για όλους όσοι βρίσκονται και τραμπαλίζονται από την κραιπάλη της μαζικής αποχαύνωσης και του ιδεολογικού ευνουχισμού, που τους έκαναν «το βίο αβίωτο».
«Ζητείται ελπίς» κι ας είναι γερανός ολόκληρος για να σηκώσει τους «καθεύδοντας», τους καναπεδάτους που στράβωσαν τις καρέκλες μπροστά στην οθόνη ακούγοντας τόσα και τόσους…
Να σηκωθούν και να αιτήσουν παντοιοτρόπως «να ξαναπάρουμε τη ζωή στα χέρια μας.»
Υπάρχει ελπίδα. Από εμάς εξαρτάται. «Ίσως εκεί που κάποιος αντιστέκεται χωρίς ελπίδα, ίσως εκεί να αρχίζει η ανθρώπινη ιστορία, που λέμε, κι η ομορφιά του άνθρωπου (…)» Γιάννης Ρίτσος
Το αναγκαίο ΟΧΙ.
Κίτσος ο παρελαύνων