Κεράσει ποτό;

Συνηθίζεται τα Δημόσια Κτήρια να φωταγωγούνται με φώτα λευκού χρώματος. Τα τελευταία χρόνια μάλιστα ο φωτισμός δημοσίων κτηρίων είναι επιστήμη. Τα φώτα τοποθετούνται σε ειδικά σημεία, συνήθως σε περβάζια, παράθυρα, αετώματα, ώστε να αναδεικνύονται τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά κάθε κτηρίου.

Παλιότερα ο φωτισμός ήταν πέντε έξι προβολείς μπηγμένοι στο χώμα ή σκαρφαλωμένοι σε κάτι μεταλλικούς ιστούς και από απόσταση έλουζαν όπως όπως το κτήριο με φως της κακιάς ώρας, δημιουργώντας με τις σκιές μια εικόνα κτηρίου-δράκουλα.

Παλιότερα στην Ηλιούπολη το Δημαρχείο δεν φωτιζόταν. Ότι λάμψη έπαιρνε την έπαιρνε από τις λάμπες της ΔΕΗ. Ίσως οι τότε αρμόδιοι να θεωρούσαν οτι το κτήριο έλαμπε λόγω των αποφάσεων που λαμβάνονταν μέσα. Ίσως να μην τους απασχολούσε και ιδιαίτερα, πάντως δεν φωτίζονταν. Μέχρι που αποφασίστηκε να φωτιστεί.

Όχι όμως όπως όλα τα δημόσια κτήρια της χώρας. Αποφασίστηκε να φωτιστεί καλλιτεχνικά!

Γιατί εδώ στην Ηλιούπολη δεν είμαστε τυχαίοι. Λευκό φως όλοι οι άλλοι, παρδαλό κατσίκι εμείς.

Και έτσι καλλιτεχνικά πάντα προέκυψε το “Bar το ναυάγιο“.

Η εικόνα του Δημαρχείου τη νύχτα, εδώ και χρόνια είναι εικόνα “νύχτας”. Εικόνα ξενυχτάδικου, night club, ντισκοτέκ, ή σκυλάδικου έξω από τον Δομοκό.

Με τους κόκκινοπρασινοπορτοκαλί προβολείς οι οποίοι στέλνουν νωχελικά τις δέσμες φωτός από πάνω προς τα κάτω, δημιουργούν μια μοναδική μυσταγωγική ατμόσφαιρα, ένα παιχνίδι φωτοσκιάσεων σε μαύρο φόντο που συνομιλεί με το επέκεινα του φαντασιακού.

Ο Θεατής εντυπωσιάζεται από τις αντανακλάσεις των μπορδοροδοκόκκινων δεσμών φωτός πάνω στην μπεζ μαρμαρωσιά, και ξεχνώντας οτι βρίσκεται έξω από δημόσιο κτήριο, ψάχνει να βρει τον σερβιτόρο, τον τσεκαδόρο, ή τον παρκαδόρο.

Η δε ταμπέλα “ΔΗΜΑΡΧΕΙΟ” με πράσινα νέον γράμματα τον βεβαιώνει  οτι σίγουρα πρόκειται για σκυλάδικο με το όνομα “Δημαρχείο”.

Η Σουρεαλιστική εικόνα έρχεται να συμπληρωθεί με την ύπαρξη δυο προτομών στις δύο εισόδους του κτηρίου. Του Ευώνυμου στην κύρια είσοδο (κανείς δεν ξέρει τίποτα γι αυτόν, αλλά έπρεπε ντε και καλά να δείξουμε οτι έχουμε ρίζες στην αρχαιότητα και έτσι βρήκαμε έναν αρχαίο και τον κοτσάραμε εκεί) και του Πλάτωνα στην δεύτερη είσοδο επί της Σοφοκλή Βενιζέλου. Οι δύο προτομές κάτω από τον φωτισμό σκυλάδικου, αποδεικνύουν οτι εμείς στην Ηλιούπολη είμαστε παιδιά του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη, όπως έλεγε  και η Καίτη Γαρμπή, στην εθνική μάχη που είχε δώσει το 1993 στην Γιουροβίζιον, με το τραγούδι Ελλάδα χώρα του φωτός…! (όλα δένουν)

Τώρα που το σκέφτομαι θα μπορούσε η Δημοτική Αρχή να καθιερώσει το πρόγραμμα “ήχος και φως”. Νυχτερινές ώρες πάντα με τον υπάρχοντα φωτισμό και χωρίς καμία αλλαγή στους χρωματισμούς να ακούγονται από τα ηχεία μουσικές και άσματα. Από Κωνσταντίνο Αργυρό μέχρι το “Νοικιάστηκε” της Κατερίνας Λιόλιου.

Ο Εικαστικός φωτισμός  όμως δεν λαμπρύνει μόνο το Δημαρχιακό Μέγαρο, αλλά και το 1ο Δημοτικό Σχολείο, το πιο παλιό δημόσιο κτήριο της Ηλιούπολης το οποίο με τις 5 κάθετες δέσμες μπλε φωτός, αποκτά χαρακτήρα εμπορικού κέντρου, έξω από το Ελμπασάν στις όχθες του ποταμού Σκούμπιν.  Είναι δε τόσο προσεκτικά και αριστοτεχνικά τοποθετημένοι οι προβολείς που καλύπτουν την ταμπέλα του σχολείου! του πρώτου σχολείου που ιδρύθηκε στην Ηλιούπολη…

Η χρωματική πανδαισία συνεχίζεται με τον εικαστικό φωτισμό του Μουσείου Εθνικής Αντίστασης.

Τι πιο ταιριαστό με Μουσείο Αντίστασης παρά οι φούξια προβολείς. Από μέσα Βελουχιώτης, αντάρτικες στολές, πολύγραφοι και σφυροδρέπανα και απέξω το σπίτι της Μπάρμπι!

Κλείνοντας να πούμε για άλλη μια φορά, οτι εμείς εδώ στην Ηλιούπολη το κάνουμε πάντα με τον δικό μας τρόπο.

Δεν ετεροκαθοριζόμαστε, δεν αντιγράφουμε. Ανοίγουμε νέους δρόμους στην αισθητική, δίνοντας ένα εντελώς διαφορετικό νόημα στην έννοια του κιτς. 

Θύμιος Καλαμούκης