Δημαρχιακές “σκουτουριασμένες” επιθυμίες.

Τάδε έφη, συνεντευξιαζόμενος, ο δήμαρχος Ηλιούπολης Στάθης Ψυρρόπουλος.

Και “δούλεψε” ο συνειρμός και με “έστειλε” κατά Τζουμέρκα μεριά να διαβάσω τον Κρυστάλλη που κι αυτός ήθελε. 

“Θέλω, μα δεν έχω φτερά, δεν έχω κλαπατάρια, και τυραννιέμαι και πονώ και σβηέμαι νύχτα μέρα”.

Και η συγκεκριμένη επιθυμία σεβαστή, όμως μπορεί να σκαλίζουμε κ. Δήμαρχε τον αέρα γιατί μπορεί να θέλεις και να θέλουμε – και ποιος δεν θέλει “τραγούδια, κήπους, λουλούδια και χορατάδες στις πρασινάδες” – και στην κατάληξη “φάμε καμιά φάπα”, γιατί παραμονεύει και ο Βάρναλης:

“Τάχα η θέλησή σου λίγη, τάχα ο πόνος σου μεγάλος; Αχ, πούσαι νιότη πούδειχνες πως θα γινόμουν άλλος”.

Επομένως, θέλω και θέλεις, ονειροπολούμε και απιδρομούμε, ας θυμηθούμε και τον Ελύτη. “Κάποτε, όταν ρώτησα ένα θείο μου, τι είδους όνειρα έβλεπε, μ’ απάντησε με ιερή αγανάκτηση: Όνειρα; Τρελός είμαι παιδάκι μου να βλέπω όνειρα;”
Και συνεχίζει. “Καταλαβαίνετε, δηλαδή: το ένα τρίτο της ζωής μας είναι αμελητέο και καταδικαστέο, ίσως και ανήθικο”.

Πάντως εμείς κυρίε Δήμαρχε, δεν ονειροβατούμε αερολογώντας.