Θρήνος για τον Ιγνάθιο Μεχίας

 

Federico Garcia Lorca:

“Llanto por Ignacio Sanchez Mehias” ( Θρήνος για τον Ιγνάθιο Σάντσεθ Μεχίας).

Η ποιητική σύνθεση Θρήνος για τον Ιγνάθιο Σάντσιεθ Μεχίας αναφέρεται στο θάνατο του ομώνυμου ταυρομάχου, φίλου του Γαρθία Λόρκα, που σκοτώθηκε σε ταυρομαχία το 1934. Ο Ιγνάθιο Μεχίας δεν ήταν μόνο μεγάλος ταυρομάχος, αλλά και διανοούμενος με γνήσια καλλιτεχνικά ενδιαφέροντα. Στο σπίτι του συγκεντρώνονταν οι σπουδαιότεροι ποιητές του καιρού του.

Εδώ η τελευταία στροφή του θρήνου:

” Τardara mutcho tiempo en nacer, si es que nace

un Andaluz tan claro, tan rico de aventuras

yo canto su elegancia con palabras que himen

y recuerdo una brisa triste por los olivos”.

(..Θα αργήσει καιρό να γεννηθεί, αν γεννηθεί ποτέ του

ένας Ανδαλουσιάνος τόσο διαυγής, τόσο πλούσιος σε περιπέτειες.

Εγώ τραγουδάω τη χάρη του με λόγια που κλαίνε

και θυμάμαι ένα αεράκι θλιμμένο ανάμεσα στους ελαιώνες).

ΥΓ: Υπάρχει και η γνωστή μετάφραση του Ν. Γκάτσου. Όχι τόσο ακριβής αλλά υπέροχη!

Ιδού και ένας μικρός διάλογος ανάμεσα στον ανεκτίμητο φίλο, δικηγόρο και συγγραφέα Βάσο Βόμβα κι εμένα. Στον Βάσο θα οφείλω πάντα τις συζητήσεις στο πατάρι του Πατάκη , το πρωτότυπο στα ισπανικά του ποιήματος, από το ανεξάντλητο αρχείο του και την αρχοντιά του, όταν πολύ νέος κάποτε τον συνάντησα ως αντίδικο δικηγόρο.

-Νομίζω ότι ένθεη αγάπη του στον φίλο του Ιγνάθιο, του έδωσε ζωή και έμπνευση να γράψει το ωραιότερο του ποίημα.

Αυτό το….Vete Ignacio. Tambien se muere el mar.

Όλος ο σπαραγμός του φίλου για τον χαμό του φίλου!

Εδώ κι η θάλασσα γίνεται αρσενικιά ( el mar ), όπως κι ο θάνατος!

-Είναι μαζί και η αξεπέραστη παρηγοριά στο φίλο που χάνεται στα αγύριστα βάθη. Και του λέει: ” Vete, Ignacio. Duerme, vuela, reposa. Tambien se muere el mar” (Πήγαινε Ιγνάθιο, κοιμήσου, ησύχασε. Το ίδιο πεθαίνει και η θάλασσα)..Και το παράδοξο: στα ισπανικά ο θάνατος είναι θηλυκός ( la muerte).

Όχι μόνο εσύ λοιπόν, μα κι η θάλασσα ολάκερη πεθαίνει!

Τι ωραιότερη παρηγοριά για τον θάνατο!