«Θα μας εκπολιτίσουν…»

«Έγκριση ή μη παραχώρησης χρήσης με ή χωρίς αντίτιμο του Δημοτικού Θεάτρου Ηλιούπολης «Δημήτρης Κιντής» σε φορείς για την πραγματοποίηση των εκδηλώσεών τους» ( Σχετικό θέμα συζήτησης σήμερα 24 Απριλίου 2025 στο Δημοτικό Συμβούλιο)

…

Πέρυσι τον Σεπτέμβριο σε σχετικό δημοσίευμά μας, με αφορμή τον «Πολιτιστικό Σεπτέμβρη», με δύο δημοσιεύματα (23 και 27 Σεπτεμβρίου)  αναδείξαμε το σχετικό πρόβλημα που ονομάζεται «πολιτιστικός μεταπρατισμός».

Οι τίτλοι των δύο δημοσιευμάτων ήταν: «Ο “πολιτιστικός μεταπρατισμός” είναι εμπόρευμα! Όχι δημιουργία…» και «Πολιτιστική δημιουργία και όχι “πολιτιστικός μεταπρατισμός”». Και όλα αυτά με την πεποίθηση πως η Ηλιούπολη μπορεί και δικαιούται να έχει τη δική της «πολιτιστική παραγωγή».

Η ελπίδα  κυριαρχούσε πως, επιτέλους, στην Ηλιούπολη -τόσοι πολιτιστικοί φορείς υπάρχουν και δραστηριοποιούνται- δεν θα ακολουθούσε τον εμπορικό δρόμο, την ενοικίαση καθ’ ολοκληρία -όλο τον Σεπτέμβριο- ή κατ’ αποκοπή συγκεκριμένες ημέρες  του θεάτρου για το λεγόμενο «πολιτιστικό φεστιβάλ Σεπτεμβρίου».

Δεν θα το έλεγα διάψευση -βαριά κουβέντα- αλλά ανατροπή. «Στο ίδιο έργο θεατές». Θεατές μια παραδοξολογίας ότι πολιτισμός σημαίνει εμπορική συναλλαγή. Ο οργανωτής, για να μην τον πω έμπορα, νοικιάζει το θέατρο -έναντι μικρής ή μεγάλης αμοιβής- δεν έχει σημασία. Κι αυτό, γιατί αρνούμαι να αποδεχτώ ότι πλέον ο πολιτισμός «πήρε τη μορφή εμπορικής συναλλαγής». «Τόσα δίνω», «τόσα παίρνω», κι αν είναι κάτι παραπάνω από πέρυσι θεωρείται «επιτυχία».

Κατ’ αυτόν τον τρόπο, τα πάντα υπόκεινται σε εμπορικούς κανόνες, σε εμπορική λογική. Τα πάντα έχουν τιμή. Και «η τιμή τιμάται» καταπώς θα έλεγε και ο Σέξπιρ. Αρνούμαι να αποδεχτώ ότι ο οργανισμός που ονομάζεται Δήμος Ηλιούπολης βρίσκεται σε αδυναμία να οργανώσει  τον «Πολιτιστικό Σεπτέμβρη». Τι νόημα έχει η Αντιδημαρχία Πολιτισμού, η ύπαρξη και η πολιτιστική προσφορά τόσων συλλόγων, τα Γυμνάσια και τα Λύκεια της πόλης; Σε ποια κατεύθυνση, πολιτιστική εννοώ, θα βαδίσει ο ανάδοχος πολιτιστικός μάνατζερ; Αν δεχτούμε τα περσινά, ασφαλώς θα ορίσει ο ίδιος. Και ο έμπορας ορίζει σύμφωνα με το κέρδος. «Φτηνός, κράχτης, έχει πέραση και άλλα πολλά».

Τι θα γίνει; «Φόρτωσαν, αυτοί που φόρτωσαν, όσα φόρτωσαν» στα μπαγκάζια του αυτοκινήτου τους και τα περιέφεραν ανά τις πόλεις της Αττικής, όπως παλιότερα ο αρκουδιάρης την αρκούδα του. Και δόστου πολιτισμός-μεταφερόμενος- σήμερα στην Ηλιούπολη, αύριο στο Μενίδι και ταχιά στα Σεπόλια. Ζαλίστηκε ο πολιτισμός κι άρχισε να παραμιλάει, να γνωματεύει, να παραινεί, να διαβαίνει, να αναλογίζεται και να ανακράζει: «Νάκαρα (ανάκαρα) ξεσπάνε και φρενιάζουν, τα ντέφια και τα τούμπανα βροντομαχάν  και ουρλιάζουν»(Κ. Παλαμάς). Και η Πολιτεία πορεύεται το «πολιτιστικό πεπρωμένο» της που σημαίνει ή μάλλον εξισούται με «τα εισιτήρια που κόπηκαν» και με τις λεμονοπορτοκαλάδες που βύζαξαν οι θεατές».               

Αυτός δεν είναι πολιτισμός! Είναι αληθινή πολιτιστική παρακμή!

Παραίνεση προς τους Δημοτικούς Συμβούλους.  «Παραχωρήστε δωρεάν το θέατρο.  Τουλάχιστον έτσι θα ξεφύγετε από το «εμπορικό αντάλλαγμα».   Αγκαλιάστε τους «φορείς» όπως γράφει και  η πρόσκληση. Αφήστε τα Πολιτιστικά Σωματεία της Ηλιούπολης να πουλάνε κεφαλοτύρια και σαρδέλες.

Παρακμιακός πολιτισμός σημαίνει παρακμιακή κοινωνία.  Κατόρθωμα…                                                                                       

Κίτσος ο εκπολιτιζόμενος