Τα Τέμπη και η σκευωρία

Θεωρητικά οι εξουσίες είναι τρεις, πλην στην ουσία είναι μία : “Η όλη εξουσία” Η κριτική είθισται να δέχεται άμεση και βίαιη καταδρομή, καθώς το σύστημα έχει την πρόνοια να ανησυχεί και την πανουργία να αντιδρά.

Θα μπορούσε τούτο να ονομαστεί “παραλήρημα ή αυταπάτη μεγαλείου, αφού” ο ασκών εξουσία, όπως και ο πάσχων, πιστεύει επίμονα ότι τον επιβουλεύονται και τον κακολογούν συστηματικά και έτσι κατασκευάζει σενάρια πλεκτάνης και συνωμοσίας. Συχνά διακατέχεται από ψευδαισθήσεις, διογκώνει την αξία του και ταυτίζει τον εαυτό του με την ιδέα που υποτίθεται πως υπηρετεί.

Αυτές οι βολικές “ψυχώσεις” θα προκαλούσαν άφθονο γέλιο, αν δεν ήταν πολύ επικίνδυνες. Η ταύτιση του προσώπου με την ιδέα, βασάνισε τη δημοκρατία στο εγγύς παρελθόν και πλείστες πληγές προκάλεσε. Η αντίθεση με αγροφύλακα συγκροτούσε κάποτε το έγκλημα της “περιύβρισης Αρχής”, αφού το πρόσωπο του αγροφύλακα, χωροφύλακα, ή δικαστικού, αποτελούσε “Αρχή”.

Αυτή η επικίνδυνη κατασκευή, διαποτίζει συχνά τις δημόσιες ανακοινώσεις παραγόντων της Δικαιοσύνης, καθώς προσπαθούν να καλύψουν εξουσιαστικές πράξεις. Κρίνοντας δικαστή που παραβαίνει το καθήκον ή συγκαλύπτει, δεν προσβάλλω την Δικαιοσύνη, αντιθέτως την προστατεύω από αυτόν.

Εν προκειμένω οι χαροκαμένοι γονείς των παιδιών που “εκτελέστηκαν” στα Τέμπη ( περί εκτελέσεως πρόκειται), παραπονούνται δίκαια κατά εκπροσώπων της δικαστικής εξουσίας, ότι καλύπτουν εγκλήματα κυβερνητικών και λοιπών κρατικών παραγόντων. Ο δε Εφέτης επί της υποθέσεως ανακριτής εγκαλείται ως αποδέκτης άνωθεν πολιτικών και δικαστικών εντολών συγκάλυψης! Η όλη μέχρι σήμερα τακτική και συμπεριφορά των αρμοδίων, όχι μόνο δεν εγγυάται αποκάλυψη αλήθειας, αλλά δείχνει αν δεν αποδεικνύει ότι συντελείται όργιο συγκάλυψης.

Αν οι γενναίοι γονείς των σκοτωμένων παιδιών δεν επέμεναν τόσο, η δικογραφία θα τελείωνε με τη δίωξη και την καταδίκη μόνο του σταθμάρχη. Η άρνηση, αν ισχύει, ενός ανακριτή να πράξει κατά καθήκον του ( θα μπορούσε να ήταν στο τρένο το δικό του παιδί), και η τυχόν υπακοή του σε έκνομα κελεύσματα, πλην των αδικημάτων, θα στοιχειοθετούσε απανθρωπιά, αναλγησία και ηθική κακουργία.

Όλοι όσοι έχουμε “στα χέρια μελάνι” , οφείλουμε να σταθούμε δίπλα σε αυτούς τους γενναίους θλιμμένους. Να πράξουμε πρέπει, ελέγχοντας και απαιτώντας Δικαιοσύνη. Όλοι οι άνθρωποι καλής πίστης πρέπει επίμονα να πολεμήσουμε την επιχειρούμενη συγκάλυψη. Να διατυπώσουμε με φωνή βαριά το δικό μας “ΚΑΤΗΓΟΡΩ”, κατά παντός υπευθύνου, ακόμη κι αν βρίσκεται ψηλά. Να μη σταματήσουμε, μέχρι η σεπτή μνήμη των παιδιών να λάβει δικαίωση.

Να μην επιτρέψουμε ποτέ μια άλλη “Υπόθεση Ντρέϋφους”, Μια ακόμη, δηλαδή, δικαστική και πολιτική σκευωρία.