Δεν έχει βγει καλά-καλά ο Ιούνης και έχουμε ζήσει δύο πρωτοφανείς καύσωνες με θερμοκρασίες εξαιρετικά υψηλές.
Στις μεγαλουπόλεις τα τσιμέντα βράζουν, τα δέντρα λιγοστεύουν, οι συνθήκες αρχίζουν να γίνονται εντελώς απάνθρωπες.
Όχι μόνο δεν είναι έτοιμες οι μεγάλες πόλεις για αυτές τις θερμοκρασίες, είναι έτσι φτιαγμένες που είναι ιδιαίτερα εχθρικές για τους/τις κατοίκους και τα ζώα. Ψηνόμαστε και η ιδέα να ανάψεις το air-condition για να δροσιστείς λιγάκι, με τις αυξημένες τιμές του ηλεκτρικού ρεύματος φαντάζει δυσοίωνη.
Άσε που ανεβάζει και την εξωτερική θερμοκρασία με το παντού μπετόν ακόμα πιο ψηλά…
Η Ηλιούπολη κάποτε είχα δέντρα στο βουνό της τον Υμηττό, που έχουν καεί και ξανακαεί πολλές φορές με αποτέλεσμα να μην έχει μείνει σχεδόν τίποτα για να προσφέρει δροσιά. Παρόλα αυτά είναι τυχερή μιας και βρίσκεται κοντά στην ακτογραμμή των νοτίων προαστίων, άρα θα μπορούσαν οι Ηλιουπολίτες -ΚΑΙ- οι Ηλιουπολίτισσες να δροσιστούν στα καταγάλανα νερά.
Τυχερά τα νότια προάστια με το μεγάλο μήκος των παραλιών. Είναι όμως έτσι;
Μια βόλτα στην παραλιακή θα μας δείξει ότι τα ελεύθερα κομμάτια για να κάνει κανείς/μια μπάνιο χωρίς να ξοδέψει μια περιουσία, όλο και μειώνονται, όλο και λιγοστεύουν, με αποτέλεσμα όπου βρίσκονται, να μαζεύουν μεγάλο αριθμό ανθρώπων το κοινώς γνωστό: “πατείς με πατώ σε”.
Κάτσε να δεις πως την έχουν ονομάσει… “Aθηναϊκή Ριβιέρα”.
Κατηγορούσαμε τις προηγούμενες δεκαετίες τα μαγαζιά που είχαν χτιστεί πάνω στην παραλία και φτάσαμε στο σήμερα να έχουν “σφραγιστεί” ολόκληρες εκτάσεις για ιδιωτική εκμετάλλευση που δεν σε αφήνουν καν να πλησιάσεις προς την ακτή.
Κάνοντας μπάνιο στο ΠΙΚΠΑ της Βούλας όπου μπορούν να πάνε άτομα με αναπηρία (και αυτή είναι μια πληροφορία που δεν σου δίνει κανείς, εκτός αν κατά τύχη την ανακαλύψεις) είδα κολυμπώντας κάτι περίεργα ιγκλού; σκηνές πολυτελείας; ακριβώς κολλητά να πνίγουν το χώρο. Αναρωτήθηκα τι είναι.
Μπήκα, γκούγκλαρα και ανακάλυψα έναν πολυτελή προορισμό κάτι σαν κάμπινγκ πλουσίων που κοστίζει 1.300 ευρώ η βραδιά με πρωινό μόνο.
Νέα ήθη και έθιμα στην “Αθηναϊκή Ριβιέρα”.
Περιμένοντας να χτιστούν και οι τεράστιοι ουρανοξύστες-καζίνο-πολυτελείς κατοικίες στο Ελληνικό που θα μας κρύψουν ακόμα και τον ήλιο, σκέφτομαι ότι τα επόμενα καλοκαίρια μας θα είναι ακόμα πιο δύσκολα.
Κι εκεί που οφείλουμε να αντιταχθούμε σε όλα αυτά, να διεκδικήσουμε ελεύθερες παραλίες για όλες και όλους, διαβάσαμε τον δήμαρχο της Ηλιούπολης να είναι περήφανος ότι στην άκρη της νέας παραλίας στο Ελληνικό οι κάτοικοι της Ηλιούπολης θα έχουν ελεύθερη πρόσβαση.
Πόσους ανθρώπους θα αντέξει αυτό το κομματάκι από την Ηλιούπολη, τον Άλιμο, την Αργυρούπολη και το Ελληνικό; Οι παρίες όλοι κι όλες στριμωγμένοι στην “Αθηναϊκή Ριβιέρα” όταν στις ταπεινές ιδιωτικές παραλίες δύο ξαπλώστρες και μια ομπρέλα θα ξεκινούν από τα 30 ευρώ, ενώ στις πιο “σικάτες” θα φτάνουν τα 200 και 300 ευρώ για ένα μπάνιο.
Η Σωτηρία Μπέλλου τραγουδούσε τα παλιότερα έτη “τα καλοκαίρια μας μικρά κι ατέλειωτοι χειμώνες” για να δείξει μεταφορικά τη σημασία των δυσκολιών των φτωχών ανθρώπων, των ανθρώπων του μεροκάματου και της προσπάθειας.
Και φτάνουμε σήμερα να έχουμε μεγάλα καλοκαίρια με καύσωνες, χωρίς πράσινο, χωρίς ελεύθερη πρόσβαση στις παραλίες και σκέφτομαι ότι ο νέος κάματος θα είναι “τα καλοκαίρια μας πικρά ή ατέλειωτα και μικροί χειμώνες”.
Νέα ήθη και έθιμα στην “Αθηναϊκή Ριβιέρα” και πολύ σύντομα σε ολόκληρη τη χώρα.
Χρύσα Δουζένη
