Προς εκείνους που δεν…
Επειδή ο καιρός διαβαίνει και κάποιοι θέλουν να ξεχνούν, πρέπει να τους θυμίζουμε.
Κάποτε η αυτοδιοίκηση ήταν σχολείο, εργαστήριο σκέψης, χώρος ρητορικής, πεδίο πολιτικών αγώνων.
Οι δημοτικοί παράγοντες, χωρίς να παραβλέπουν τα αναγκαία έργα, ασκούσαν την πολιτική πράξη και τον πολιτικό λόγο.
Αν, δηλαδή, παραβιάζονταν οι ελευθερίες, στην χώρα μας ή οπουδήποτε, τότε αυτοί ύψωναν την φωνή τους κι αυτή ακουγόταν παντού.
Σήμερα η αυτοδιοίκηση είναι η παραδουλεύτρα της κεντρικής εξουσίας, η σιωπηλή συνοδός της.
Είναι ο τοπικός εισπράκτορας, όπως στην οθωμανική εξουσία ήταν ο τοπάρχης αγάς.
Λένε μερικοί πως πέρασε πια η εποχή των αγώνων. Ερωτάται: έλειψαν μήπως οι αιτίες και οι αφορμές; Έπαψαν οι λόγοι που οι άνθρωποι οφείλουν να αντιστέκονται; Οι σημερινοί παράγοντες πάσχουν από γενικευμένη τύφλωση; Μόνο για τις λάμπες ψηφίστηκαν;
Για το σκουπίδι μόνο είναι άξιοι;
Δεν βλέπουν γύρω το αίμα; Τον πόλεμο να έρχεται σαν λύκος το χάραμα; Την βαρβαρότητα γύρω τους δεν την ακούν ;
Τα παιδιά της Παλαιστίνης που σκοτώνονται μαζικά δεν τους ξυπνάνε στον ύπνο τους; Πώς κατεβαίνουν τα φαγιά στις κοιλιές τους;
Πώς κατεβαίνει ο καφές;
Εκτός από συλλέκτες πεταμένων αντικειμένων, σάπιων φρούτων, άδειων κουτιών, χαρτιού τουαλέτας, τίποτε άλλο δεν είναι άξιοι να οραματιστούν; Εκτός από πιστοποιητικά θανάτου τίποτε άλλο δεν δύνανται;
Από τα πρώτα επιτεύγματα του νυν δημάρχου Ηλιούπολης, ήταν η καθαίρεση του πανό για την καταδίκη της ισραηλινής αγριότητας σε βάρος της πολύπαθης Παλαιστίνης. Ας ειπωθεί ότι το πανό μέχρι σήμερα δεν έχει αναρτηθεί ξανά, μολονότι το αίμα στα μέρη εκεί ρέει κρουνηδόν! Αυτό κι αν είναι ευαισθησία!
Ούτε ένα ψήφισμα καταδίκης εκείνων που φέρνουν τον όλεθρο στα σπίτια μας! Ούτε λέξη για τους φονιάδες του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε!
Ούτε λέξη ακόμη για την ανισόρροπη και επικίνδυνη για τα παιδιά “καινούρια” διεστραμμένη “παιδεία”!
Λύπη, απογοήτευση; Όχι βέβαια! Αυτή είναι η πολιτική παιδεία των “αρχόντων”, αυτά μπορούν να κάνουν.
Εκλεγμένοι, ουσιαστικά “δοτοί”, εντός του “θαυμαστού καινούριου κόσμου”, όπως αυτός εφιαλτικά έρχεται κατά πάνω μας…
Υ.Γ:
Μια φωτογραφία από τα παλιά όταν η αυτοδιοίκηση είχε λόγο. Όχι για να θυμόμαστε αλλά για να σκεφτόμαστε.
Από αριστερά: Ο αντιστασιακός Χρήστος Στέφος, ο αγωνιστής δήμαρχος Δημήτρης Κιντής και παραδίπλα ο γράφων, (νέος τότε).
