Ο «πολιτιστικός μεταπρατισμός» είναι εμπόρευμα! Όχι δημιουργία…

Μεγάλη κουβέντα έγινε για τον «Πολιτιστικό Σεπτέμβρη» στην Ηλιούπολη. «Το Φεστιβάλ Ηλιούπολης»-όπως ανέφερε και στον χαιρετισμό του ο κ. Δήμαρχος Ηλιούπολης «αποτελεί την κορυφαία στιγμή ανάδειξης του πολιτισμού στην πόλη μας». Τώρα, αν αναδεικνύεται ή προάγεται ή υπηρετείται, είναι αλλονού παπά Ευαγγέλια.  Δεν μπορεί να είναι «πανταχού παρών» ο Μπαμπινιώτης.

Μεγάλες, αλήθεια, κουβέντες.  Ποιες εκδηλώσεις έγιναν στο θέατρο, ποιος τις οργάνωσε, με ποιους όρους και με ποια εχέγγυα -πολιτιστικά μιλάω- παραχώρησε ο Δήμος τη χρήση του θεάτρου, πόσα εισιτήρια «κόπηκαν», αφού τελευταία μπήκε στη ζωή μας και το sold out  που κατά σύμβαση στα ελληνικά σημαίνει «πουλήθηκαν όλα».

Πουλήθηκαν!  Επόμενο ήταν. Τα πάντα τιμώνται. Κάποιος είπε πως και η τιμή τιμάται…, αλλά αυτά για άλλη φορά. «Φόρτωσαν, αυτοί που φόρτωσαν, όσα φόρτωσαν» στα μπαγκάζια του αυτοκινήτου τους και τα περιέφεραν ανά τις πόλεις της Αττικής, όπως παλιότερα ο αρκουδιάρης την αρκούδα του. Και δόστου πολιτισμός-μεταφερόμενος- σήμερα στην Ηλιούπολη, αύριο στο Μενίδι και ταχιά στα Σεπόλια. Ζαλίστηκε ο πολιτισμός κι άρχισε να παραμιλάει, να γνωματεύει, να παραινεί, να διαβαίνει, να αναλογίζεται και να ανακράζει: «Νάκαρα (ανάκαρα) ξεσπάνε και φρενιάζουν, τα ντέφια και τα τούμπανα βροντομαχάν  και ουρλιάζουν» ( Κ. Παλαμάς). Και η Πολιτεία πορεύεται το «πολιτιστικό πεπρωμένο» της που σημαίνει ή μάλλον εξισούται με «τα εισιτήρια που κόπηκαν» και με τις λεμονοπορτοκαλάδες που βύζαξαν οι θεατές.                                                                                                         

Αμ, αυτός δεν είναι πολιτισμός. Ο πολιτισμός είναι και η νίκη κατά των αδυναμιών του ανθρώπου. Μετέφεραν… Εμείς, τι κάναμε; Λειτουργήσαμε ως μεταπράτες! Κι όταν οι αδυναμίες μάς υπερνικήσουν, μάς περιορίσουν να απολαύσουμε το ωραίο, το σπουδαίο, το αληθινό, τότε δεν μπορούμε να μιλάμε για πολιτισμό.  Κάθε πράξη, προσπάθεια, ενέργεια που έχει τέτοιο στόχο είναι πολιτιστικό και όχι πολιτισμικό δημιούργημα.  Από την άποψη αυτή ο μεταπρατισμός, δεν είναι πολιτισμός.        

Η Ηλιούπολη με την εσωτερική μετανάστευση ανδρώθηκε, «μεγάλωσε» και κατοικήθηκε από πατριώτες από διαφορετικό τόπο, διαφορετικά μέρη της Ελλάδας, «άλλες πατρίδες» με άλλους πολιτισμούς. Πολιτιστική επιτυχία θα είναι να αναδείξουμε το διαφορετικό, το ιδιαίτερο και το προσδιοριστικό κάθε περιοχής μαζί με την αυτοφυή ηλιουπολίτικη δημιουργία. Να μην ομογενοποιηθούμε.

Πώς θα το πετύχουμε; Όχι, φυσικά, να γίνουμε έμποροι-διαμεσολαβητές για να πουλάμε παστέλια, λουκάνικα, κεφαλοτύρια, λουκούμια, κουραμπιέδες, γουρνοπούλες ψητές και κοψίδια διαίτης. Όχι. Μιλάμε για μια προσπάθεια για την τοπική ιστορία, τα ήθη και τα έθιμα, την πολιτιστική δημιουργία, την μουσική, το θέατρο, το χορό, το τραγούδι, τη γενικότερη πνευματική δημιουργία.

Είναι δύσκολο να οργανώσει ο Δήμος κάτι τέτοιο;  Όχι με «αιγίδες» και καταιγίδες. Κι ούτε με στήσιμο τραπεζών και χωροθέτηση καθισμάτων. Τότε θα έχουμε κατεβασιά, πλημμύρα που θα πάρει στο διάβα της τα πάντα.

Χρειάζεται όραμα και στοχοπροσήλωση, αγώνας και δουλειά! Μακριά οι κάμερες και οι τυχόν έμποροι… Άλλωστε τι νόημα έχει η ύπαρξη Αντιδημαρχίας Πολιτισμού και -άλλη υπόθεση και αυτή-Αθλητισμού;

Κίτσος ο μεταπράτης