Ο (δικός μου) ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ
Ελάχιστος φόρος τιμής στον Ποιητή, τον Άνθρωπο, Γιάννη Ρίτσο, του οποίου το μέγεθος δεν έχει ακόμη πλήρως αποκαλυφθεί.
Είχα την τύχη να τον γνωρίσω εκεί στα τέλη της δεκαετίας του 1970 αρχές 1980, λίγο μετά τον θάνατο του πατέρα μου και λίγο καιρό μετά την έκδοση του πρώτου μου βιβλίου, “Οι Μυγδαλιές του Χειμώνα”, εκδόσεις “Μαυρίδης”.
Με πήγε στο σπίτι του η σπουδαία φίλη και μεταφράστρια του Πάβλο Νερούδα, ποιήτρια και ερμηνεύτρια του Αττίκ, Δανάη Στρατηγοπούλου, που με τίμησε με την αγάπη και την τρυφερή αυστηρότητα της. Εκείνον τον καιρό γνώρισα και την Έλλη Αλεξίου, τον Κώστα Λαζανά, την Φαίδρα Ζαμπαθά, τον Νικηφόρο Βρεττάκο και τον σημαντικό Σοβιετικό συγγραφέα Έντουαρντ Ρόζενταλ.
Ο Ρίτσος διάβασε προσεκτικά κι υπομονετικά το φτωχό βιβλιαράκι μου και με συμβούλεψε με ειλικρίνεια και γλυκύτητα. Μου σύστησε, θυμάμαι, να μελετήσω Ρεμπώ , Καρυωτάκη και Σαραντάρη.
Πήγαινα στον αξέχαστο αυτόν άνθρωπο και τον άκουγα, ρουφώντας τα λόγια και τον ήχο της φωνής του! Τον συνάντησα, δυστυχώς, λιγότερο από όσο θα ήθελα, εξ αιτίας της συστολής μου, αλλά και της τότε νεανικής μου πολυδιάσπασης. Είχα βλέπεις, τη σφαλερή βεβαιότητα ότι θα είναι πάντα εδώ. Τώρα πια που μεγάλωσα, εκείνος μου μιλάει με το έργο του κι εγώ συνεχίζω να ακούω τον ήχο της φωνής του!
Από τότε κρατώ αυτή τη σπάνια φωτογραφία που του είχε βγάλει ένας Ινδός ποιητής, που δεν θυμάμαι το όνομα του.
Εκεί με την Δανάη, στο μικρό διαμέρισμα του Ποιητή, του τόσο σπουδαίου και ευγενικού Ανθρώπου, ιδίως απέναντι στους νέους, εκεί ανάμεσα σε πλήθος βιβλία , φωτογραφίες και τις υπέροχες ζωγραφισμένες γλυπτές του πέτρες, σεμνύνομαι να πω ότι κι εγώ, νεαρός τότε στα πρώτα μου ποιητικά βήματα, είχα την τύχη και περπάτησα…
Νίκος Καραβέλος
Συγγραφέας – Δικηγόρος