Μικρότητος Εγκώμιον

Μικρότητα είναι η ιδιότητα του μικρού στο μέγεθος, η ιδιότητα, δηλαδή, που έχει κάποιος να πράττει τα μικρά. Είναι η ικανότητα να βλέπει τα ασήμαντα σημαντικά ή να τα θεωρεί όλα ίσια με το μπόι του. Είναι με άλλα λόγια, η ανάγκη να μικραίνει τα πάντα γύρω του , να κρύβεται στα μεγάλα για να φαντάζει σπουδαίος στα μικρά.

Μικρά νομίσματα έχει στην τσέπη του ο φτωχός, έγραφε ένας σπουδαίος ιατρός και λόγιος στην πόλη Άκρα, “μικρές σκέψεις έχει στο μυαλό του ο “μικρός”..

Μικρά μεγέθη απαντώνται συνήθως στην κεντρική πολιτική σκηνή. Άτομα ανερμάτιστα, φοβικά, λιποβαρή, αλαζονικά, από χρόνια αδιάβαστα. Ό τι αρμόζει δηλαδή για να είναι άρχοντες. Κι αν τούτο απαντάται συχνά πλέον στην κεντρική πολιτική αρένα, σκέψου τώρα σε τι βάθη πρέπει να καταδυθείς για να συναντήσεις τους φωστήρες της “τοπικής αυτοδιοίκησης” όπως έτσι, υποθέτω, θα την ονομάσουν μετά από δέκα αιώνες οι μεταγενέστεροι.

Μια γρήγορη ματιά στο πρόσωπο της ιστορίας, τεκμηριώνει αμετάκλητα το φαινόμενο της μικρότητας. Να μην παραλείψουμε να πούμε ότι τα άτομα αυτά έχουν έντονα ανεπτυγμένο το ευγενές αίσθημα της αγνωμοσύνης και της σκληρότητας, ιδίως μόλις καβαλικέψουν την μαύρη φοράδα της εξουσίας!

Τα άτομα αυτά, στερούμενα συναισθηματικής νοημοσύνης, αναγνωρίζονται από τα απλοϊκά, κοινότοπα και αφόρητα λογύδρια τους, με τα οποία φροντίζουν να μαγεύουν τους παρατρεχάμενους τους και να “θανατώνουν” τους άτυχους που έχουν την ατυχία, μα το θεό, κάποια στιγμή να τους υφίστανται. Κι ακόμη από την θηριώδη ανικανότητα να μιλάνε σωστά τη γλώσσα τους.

Μιλούν για τα μεγάλα κι ακούγονται όπως το κενό δοχείο όταν κυλήσει στον χωματόδρομο. Μιλούν για την παιδεία και γύρω τους απλώνεται η μούχλα της άγνοιας. Μιλούν για τους αγώνες και μυρίζει επάνω τους ο ιδρώτας του φόβου. Φωνασκούν γιατί φοβούνται.

Είδα πολλούς που φορούσαν το προσωρινό στέμμα της δύναμης, το παντοτινό στεφάνι της συντριβής. Είδα την ισχύ τους και την κατάθλιψη της αδυναμίας τους. Γιατί αυτό είναι πάντα το θέλημα Του Παντοδύναμου. Η τιμωρία τους !

Εδώ τελειώνει η αφήγηση μου. Λυπάμαι για αυτούς που φαντάστηκαν πως ψήλωσαν. Χαίρομαι που τέτοιους δεν συνάντησα ευτυχώς σε μια πόλη: στην ένδοξη Ηλιούπολη της Αιγύπτου.

Δεν βρήκα τέτοιους γιατί δεν υπήρχαν! Κι ακόμη γιατί, από όπως θα γράψουν οι μεταγενέστεροι, κανένας δεν αναγνώρισε τον εαυτό του στις αράδες μου..