Μαύρη είναι η νύχτα… στην κεντρική πλατεία Ηλιούπολης

Αν η εικόνα μιας πόλης είναι η κεντρική της πλατεία, τότε η εικόνα της Ηλιούπολης είναι μαύρη σαν καλιακούδα. Μια εικόνα που συνάδει βέβαια με μια πόλη εγκαταλελειμμένη, ξεπερασμένη, σε γενικές γραμμές παρατημένη. Μια πόλη που στο 2024 δεν έχει λύσει βασικά θέματα όπως καθαριότητα και φωτισμός, παρά τις όποιες προσπάθειες γίνονται από την νέα Διοίκηση. 

Η εικόνα της κεντρικής πλατείας τη νύχτα είναι σκοτεινή.

Σαν να είναι σκηνικό στα στενά πίσω από  την 5η λεωφόρο της Νέας Υόρκης σε φιλμ νουάρ της δεκαετίας του 50. Ένας διεφθαρμένος αστυνομικός λείπει και μια φαμ φαταλ γυναίκα. Αν σας φαίνεται υπερβολική η παρομοίωση να συμφωνήσουμε οτι όλη αυτή η μαυρίλα παραπέμπει σε άσμα με στίχους απροσμέτρητου βάθους, τραγουδισμένο από την αοιδό Τσίλα,  “Μαύρη μαύρη μου ‘χεις κάνει την ζωή…”.

Την κατάμαυρη κατάσταση σώζει κάπως το σιντριβάνι που δίνει μια κάποια λάμψη όταν αγκομαχώντας κάτι δέσμες νερού ξεπετάγονται από τους πίδακες όποτε θυμηθούν, προσπαθώντας να παίξουν ένα  φωτορυθμικό παιχνίδι και καλά συντονισμού νερού – φωτός… Παρωχημένο θέαμα μιας άλλης εποχής αλλά κάνει δουλειά. 

Επίσης την κατάμαυρη κατάσταση σώζουν και τα φώτα  από τα γύρω σουβλατζίδικα, τα οποία όμως φέγγουν κυρίως στα τραπέζια τους και ότι περισσέψει λούζει με  “φως” και το επέκεινα της “σκεπαστής με γύρο” . 

Φώτα στην πλατεία υπάρχουν, περιμετρικά του κυκλικού σιντριβανιού, που όμως δεν φέγγουν! Είναι το στυλ των φωτιστικών; Είναι τα σημεία που είναι τοποθετημένα; Είναι οι λάμπες τους; Πάντως δεν φέγγουν. Υπάρχουν για να δημιουργούν ατμόσφαιρα, αλλά δεν φέγγουν. Σαν τα κεριά στο μπαλκόνι…

(Να πούμε οτι το κυκλικό αυτό σιντριβάνι  φτιάχτηκε επί Δημαρχίας, διορισμένου από την Χούντα Κώστα Δελαπόρτα! και παραμένει ίδιο με συνεχείς ανακαινίσεις, κυρίως στις αρχές κάθε νέας διοίκησης γιατί μετά το εγκαταλείπουν όλοι στην μοίρα του την σκοτεινή)

Εάν θελήσει να κάτσει κανείς στα παγκάκια μέσα στην πλατεία, θα νιώσει την ενέργεια μιας άλλης δεκαετίας, του 60 η του 70, όταν δεν είχαν ανακαλυφθεί οι λάμπες led ή όταν δεν φωτίζονταν οι πλατείες με διαφορετικό τρόπο και όχι με την λάμπα από τον στύλο. 

Το ενδιαφέρον είναι οτι παρά το σκοτάδι αρκετός κόσμος πηγαίνει τα βράδια στην κεντρική πλατεία να ξεσκάσει, να συναντήσει φίλους ή να αράξει. Προσπαθεί να κάνει αυτό που λέμε συνήθως, “πάμε πλατεία να σε δω(!) να τα πούμε”.

Βέβαια σκοτεινή δεν είναι μόνο η κεντρική πλατεία, σκοτεινή είναι όλη η Ηλιούπολη, αλλά η πλατεία είναι το σύμβολο!

Την σκοτεινή αυτή πλευρά της Ηλιούπολης την είχα εντοπίσει χρόνια, οδηγώντας στο roundabout, απλά έτυχε προχτές να χρειαστεί να κάτσω σε παγκάκι οπότε έγινα μέλος της σκοτεινής μυσταγωγίας που μόνο η Ηλιούπολη προσφέρει τόσο απλόχερα.