Η Ηλιούπολη δείχνει την αλληλεγγύη της!

Ο ρυθμός της Ηλιούπολης οδηγείται και καθοδηγείται πλέον από τη συναυλία αλληλεγγύης που θα γίνει τη Δευτέρα 10 Φεβρουαρίου στο κλειστό Γυμναστήριο της πόλης μας.  Είναι μέγα λάθος να πιστεύουμε ότι η συναυλία αφορά μόνο τους συγκεκριμένους εργαζόμενους.  Αφορά όλους, παντού και πάντοτε. Η μάχη είναι και πρέπει να είναι ενιαία και καθολική.  Όλοι μαζί.  Γιατί το δικαίωμα στην εργασία, είναι δικαίωμα στη ζωή.  Φυσικό και εγγενές. 

Και δεν αφορά την όποια πολιτική που επιβάλλεται άνωθεν, χωρίς να υπολογίζονται προβλήματα και ανάγκες του Δήμου. Και οι ανάγκες της πόλης είναι πολλές. Και, τελικά, να το πούμε. Ο Δήμος  δεν είναι γραφείο αναθέσεως εργολαβιών.  Δεν λειτουργεί ως πράκτορας ιδιωτικών συμφερόντων. Έχει κοινωνική δομή και ως εκ του κοινωνική υποδομή.  Και τον υπηρετούν  οι εργαζόμενοι. Όλοι, λοιπόν, στη συναυλία.

Ένα άλλο θέμα είναι και το θέμα του κοινωνικού αυτοματισμού. Είναι γνωστή και πάγια η τακτική της εξουσίας να σκορπά έριδες, να ενοχοποιεί ομάδες ή και να στρέφει μια εργασιακή ομάδα εναντίον άλλης. «Τόσα παίρνεις εσύ, έλα εδώ να δεις τι γίνεται». Ο εχθρός είναι κοινός για όλους τους εργαζομένους… Ό,τι πέτυχε ο εργαζόμενος, το πέτυχε με αγώνα, με θυσίες και πάλι θυσίες.

Κοινός ο αγώνας, κοινή θα είναι και η νίκη. Η μέθοδος αυτή, της παρέμβασης-διάσπασης επιχειρήθηκε να εφαρμοστεί  και στις εκλογές του Σωματείου των εργαζομένων στο Δήμο Ηλιούπολης.  Κατέπεσε παταγωδώς! Οι εργαζόμενοι αντιλήφθηκαν την πραγματικότητα και εξωπέταξαν με την ψήφο τους τέτοιες προσπάθειες χειραγώγησής τους. Και δίδαξαν: «Εργαζόμενοι ενωμένοι ποτέ νικημένοι».

Και τέλος, «όμορφη πόλη είναι αυτή που δεν έχει ανέργους, φτώχεια, παιδιά στην εξάρτηση», να μην έχουμε τέτοιους Δήμους, που οι Δήμαρχοι να λειτουργούν σαν απλοί διαχειριστές πολυκατοικιών, χωρίς να προγραμματίζουν ελεύθερα και φυσικά υπόλογα στο λαό τους, αλλά να τους επιβάλλεται η όποια πολιτική… Να συμπάσχει με το λαό του που τραβά την ανηφόρα του μαρτυρίου που την οριοθετεί πλέον η ανεργία και η φτώχεια.

Την πόλη σαφώς την ομορφαίνει  το γεγονός της αντιμετώπισης της ανεργίας, της προώθησης διεξόδων στα τόσα αδιέξοδα που βιώνουν οι εργαζόμενοι. Την πόλη κοσμεί η αγάπη μας στα γερατειά, η παροχή παιδείας σε ισότιμη βάση για όλα τα παιδιά του κόσμου. Μια τέτοια ομορφιά αξίζει. Αυτή η ομορφιά είναι απαραίτητη για την πόλη και αυτή «η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο» (Ντοστογιέφσκι). 

Όλοι θα είμαστε εκεί. Είναι φανερό πως όλοι/ες κατανοήσαμε ότι «της γέννας ο αγώνας και οι παραδαρμοί» θα σημάνουν την επιτυχία. Και κάτι ακόμη.  “Πιο πέρα είναι ένα σπίτι που καίγεται. Κι ύστερα ένα άλλο. Κι ύστερα το δικό σου. Δεν ξέρεις; Κανένας σήμερα δεν είναι μακριά απ’ την πυρκαγιά. Η πυρκαγιά, αδελφέ μου, το ίδιο κυνηγάει και τους δύο μας”. Γιάννης   Ρίτσος

Οι εργαζόμενοι θα νικήσουν.

Κίτσος ο συναυλιαζόμεμος