Η Ευρώπη σε αδιέξοδο

Αν τις προηγούμενες δεκαετίες στα πολιτικά πράγματα κυριαρχούσε η ερώτηση, “τι Ευρώπη θέλουμε” , σήμερα μόνο ένα ερώτημα υπάρχει. Για πόσο ακόμα μπορεί να αντέξει η Ευρώπη, ποια θα είναι η επόμενη της μέρα; Ο λόγος που πλέον τίθεται έτσι το ερώτημα, είναι δημιούργημα μιας σειράς παραγόντων τόσο στο εσωτερικό της Ευρώπης όσο των γενικών διεθνών εξελίξεων. Άλλωστε το ένα καθορίζει και καθορίζεται από το άλλο.

Η ιδέα μιας ενωμένης Ευρώπης αμέσως μετά τους δύο καταστροφικούς παγκόσμιους πολέμους που εν πολλοίς οφείλονταν στον φρενήρη ανταγωνισμό των εθνών – κρατών της, βρήκε πολλούς φίλους μα ακόμα περισσότερους εχθρούς. Κάποιες φωνές, κυρίως Άγγλοι θα επισημάνουν ότι είναι πολύ νωρίς η Ευρώπη να ενοποιηθεί νομισματικά, ότι πρώτα πρέπει να υπάρξει μια πολιτική, πολιτιστική ενοποίηση και αργότερα η νομισματική. Κάποιοι όλοι όπως ένας άνθρωπος που γνωρίζουμε καλά ο Γερμανός Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, θεώρησε ότι η ενωμένη Ευρώπη πρέπει να περιοριστεί σε πέντε – έξι βασικές, οικονομικά ισχυρές χώρες. Είναι εμφανές το αδιέξοδο που γεννούσε η σκέψη ενός έμπειρου πολιτικού, με μια κίνηση που θα έφερνε ακόμα μεγαλύτερο αδιέξοδο στα Ευρωπαϊκά πράγματα. 

Προς τα που πάει η Ευρώπη κανείς πια δεν ξέρει, ούτε μπορεί να πει. Η Αγγλία αποχώρησε,η Γαλλία μαζί με μια σειρά χώρες του πάλαι ποτέ ανατολικού μπλοκ εκλιπαρεί το ΝΑΤΟ να στείλει στρατεύματα στην Ουκρανία,η Γερμανία στέκεται αμήχανα μπροστά στις εξελίξεις. Εδώ αξίζει να αναφέρουμε ότι όλη η αμυντική ικανότητα της Ευρώπης επαφίεται στο ΝΑΤΟ,η ίδια δεν έχει τις απαραίτητες στρατιωτικές δομές. Πρόσφατα , λιγότερο από  ένα μήνα κατά την επίσκεψη στο Παρίσι του  προέδρου της Κίνας Σι- Τζινπινγκ, τόσο ο Μακρόν όσο η πρόεδρος της ευρωπαϊκής επιτροπής Ούρσουλα Φον Ντερ Λαιεν ,θα απειλήσουν με κυρώσεις την Κίνα, απόρροια του οικονομικού επεκτατισμού της Κίνας μέσα στην Ευρώπη. Η Κίνα όχι μόνο ετοιμάζει εργοστάσια εντός της Ευρώπης αλλά χρηματοδοτεί δικούς της σιδηροδρόμους για την μεταφορά των προϊόντων της. Αυτοί που έκαναν αυτοκρατορίες από την εκμετάλλευση των αποικιών, απειλούνται από το ίδιο νόμισμα. 

Η ανάδειξη του Ντόναλντ Τραμπ ως για δεύτερη φορά προέδρου της Αμερικής, φαντάζει ως απειλή για τα ευρωπαϊκά πράγματα, καθώς είναι φανατικά αντίθετος, με την στρατιωτική ανάμειξη της Αμερικής στα διεθνή γεγονότα και κατ επέκταση του ΝΑΤΟ. Κάποιοι τον θέλουν να κλείνει το μάτι και στον Πούτιν. Η Ευρώπη είναι αδύναμη και δείχνει ότι θα γίνει ακόμα πιο αδύναμη. Την αλματώδη άνοδο της ακροδεξιάς μπορούμε από τώρα να την θεωρούμε δεδομένη. Μιας ακροδεξιάς που μπορεί άνετα να παίξει τον δούρειο ίππο εντός της Ευρώπης για λογαριασμό της Ρωσίας. Πολλά από τα ακροδεξιά κόμματα της Ευρώπης χαρακτηρίζονται ως ρωσοφιλα, βλέπε Βελόπουλος και κάποια χρηματοδοτούνται φανερά από την Ρωσία που δείχνει να επιθυμεί διακαώς την άνοδο τους.

Δεν γνωρίζω κατά πόσο τα παραπάνω κουβεντιάζονται σε άλλες χώρες της Ευρώπης ή κατά πόσο είναι ενήμεροι οι Ευρωπαίοι ή με ποια κριτήρια θα πάνε να ψηφίσουν. Δεν έχω ζήσει στο εξωτερικό ποτέ, δεν έχω εμπειρία τι σημαίνει πολίτης στην υπόλοιπη Ευρώπη. Η Ελλάδα είναι έτη φωτός μακριά από αυτά. Ο προεκλογικός λόγος για τις ευρωεκλογές κυμαίνεται μεταξύ του πόσο κοστίζει η τυρόπιτα, η φέτα, το λάδι. Η πολιτική στην Ελλάδα και ίσως στην Ευρώπη είναι η εικόνα και τίποτα άλλο. Παρακμή και τα μυαλά στα κάγκελα του αοράτου εχθρού που ενίοτε κάποιος του δίνει πρόσωπο ανάλογα με το πως τον εξυπηρετεί.

Όλη η ιστορία της ανθρωπότητας δείχνει ότι είναι μια πορεία από το μικρό στο μεγαλύτερο. Από την μικρή περιπλανώμενη ομάδα στο χωριό, στην πόλη, στην εθνότητα, στο έθνος κράτος. Όμως όλη η πορεία υπήρξε αιματηρή. Μετά από δύο παγκόσμιους πολέμους, με τα πυρηνικά που διαθέτουν χώρες, υπάρχουν περιθώρια για έναν ακόμα. Έναν τελευταίο πόλεμο για την Ευρώπη και ίσως τον κόσμο όλο; Τα πράγματα είναι σοβαρά και πολύ δύσκολα.