Η «Χρυσή Νύχτα» και η σημαία της Παλαιστίνης

Θα έρθουν και φέτος τα Χριστούγεννα! Θα σημάνουν και φέτος οι καμπάνες και θα φωτίσουν οι εκκλησιές, θα ψάλλουν οι ψαλτάδες το χαρμόσυνο άγγελμα που θα μας χρυσώσει η ελπίδα. Κι όλοι θα σμίξουν σε μια ανάταση ψυχής, -υπέρβαση της καθημερινότητας-̇ και θα ευχηθούν ειρήνη, υγεία και ευτυχία, με βαθιά κατάνυξη και σεβασμό. Η γέννηση του Χριστού σηματοδοτεί μετά ή όχι Παρακλήσεως  και την ελπίδα για ένα αύριο καλύτερο, ανθρωπινότερο, όχι ειρηνοφόρο, αλλά ειρηνικό. Πάντα ταύτα θα συνεορταστούν καταλλήλως, εδώ στην Ηλιούπολη τη «Χρυσή Νύχτα» που τη διοργάνωσή της πομπωδώς ανήγγειλε ο Δήμαρχος Ηλιούπολης Στάθης Ψυρρόπουλος.  

…

Θα ευχηθούν «Καλές Γιορτές», πολιτικοί, δήμαρχοι και πολιτικάντηδες. Πλείστοι θα αποστείλουν -μάλλον απέστειλαν- τις ευχές τους και ταχυδρομικώς με τον συμβατικό τρόπο, αλλά και με το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο.  Στα κανάλια θα ευχηθούν, θα αλληλοκατηγορηθούν, θα δηλώσουν… Και ίσως ζαλιστούμε από τη «Santa Run Ηλιούπολης». Και τρέχεις και πληρώνεις και ασπάζεσαι τις αμερικανιές! Άσε, κι αυτή η «Χρυσή Νύχτα» που στην ουσία αποδεχόμαστε και βαδίζουμε σύμφωνα με τα «επείσακτα αμερικάνικα πρότυπα».  Το ντόπιο, το ελληνικό, το δοκιμασμένο και ως εκ τούτου το αληθές, «το πήρε το ποτάμι, το πήρε ο ποταμός».

…

Εγώ, όμως, θα επιμείνω. Τα Χριστούγεννα είναι γιορτή του ανθρώπου, του πολιτισμού και της ανθρωπιάς. Όσο και να στουμπηθήκαμε από την περιρρέουσα ενταύθα και τη διεθνή απανθρωπιά, η μνήμη μας καταβυθίζεται πίσω, πολύ πίσω, όταν μικρά παιδιά μας «έβαζε η μάνα τα γιορτινά μας» για να πάμε στην εκκλησιά, ανήμερα των Χριστουγέννων, κι από μέσα απαγγέλλαμε το ποίημα του Παλαμά. 

«Να ‘μουν του σταύλου έν’ άχυρο, ένα φτωχό κομμάτι/την ώρα π’ άνοιγ’ ο Χριστός στον ήλιο του το μάτι./Να ιδώ την πρώτη του ματιά και το χαμόγελό του,/το στέμμα των ακτίνων του γύρω στο μέτωπό του». 

Κωστής Παλαμάς 

Και μοσχοβολούσαμε ευωδία που την απαλλοτριώναμε από το «θείο χέρι» του παππά – Νάσιου, ο οποίος  μέσα στο άγιο και κατανυκτικό κλίμα μας πρόσφερε το θείο αντίδωρο που εμπεριείχε όλη την ευωδιά του κόσμου. Μικρά κι άδολα παιδάκια νομίζαμε πως ο κόσμος θα καλυτερέψει, τώρα με τη γέννηση του Κυρίου.

Δεν είχαμε ακόμα διαβάσει και τον Θουκυδίδη. “Ο πόλεμος γίνεται λιγότερο με όπλα και περισσότερο με χρήματα και η Σπάρτη δεν θα μπορέσει να ανταποκριθεί στις ανάγκες του πολέμου γιατί δεν διαθέτει πλούτο “, για να καταλάβουμε ότι μπροστά στο χρήμα οι ισχυροί δεν χαμπαριάζουν ούτε «έλευση θεανθρώπου» ούτε «ειρηνική συνύπαρξη ανθρώπων και λαών», αλλά βαράνε στο «Δόξα πατρί» και δεν υπολογίζουν ανθρώπινες ζωές προκειμένου «να τα οικονομήσουν». 

Στην κοσμάρα μας. Ρομαντικοί μέχρι το μεδούλι!

Αυτά μας έμαθαν, αυτά κάναμε. Δεν υπήρχε ενημέρωση. Πού να ξέραμε εμείς για πολέμους στο Βιετνάμ, στο Κογκό, για Απαρτχάιντ, για αποκλεισμούς, σεισμούς, λιμούς και καταποντισμούς. Θεωρούσαμε μορφωμένο τον μπάρμπα Γιώργο, που μας πουλούσε κουλούρια, γιατί είχε πάει και στα Ιεροσόλυμα. Και μας έλεγε ιστορίες, ώρες ολόκληρες. Δεν τέλειωναν ποτέ. Εκείνοι που ήταν αληθινά μορφωμένοι, δεν μπορούσαν να μιλήσουν. Τόσο απλά.

 Γι’ αυτό και μεις στην προσευχή μας πάνω κάτω αυτά λέγαμε:

«Κάνε, καλέ θεούλη νάχουν όλα τα παιδάκια/ ένα ποταμάκι γάλα, μπόλικα αστεράκια, μπόλικα τραγούδια./Κάνε, καλέ θεούλη νάναι όλοι καλά/ έτσι που και μεις να μη ντρεπόμαστε για τη χαρά μας». 

Γιάννης  Ρίτσος

…

Τα περιμένουμε τα Χριστούγεννα. Ελπίζομεν…

Είναι επόμενο να αναζητά ο Έλληνας την ελπίδα δια της Γεννήσεως του Σωτήρος. Σε τούτον τον τόπο, τον ελληνικό, από τους πιο κακοτράχαλους και ανηφορικούς, περπάτησαν μέσα από γιδόστρατες πολλά ελληνικά πόδια απαπούτσωτα. Στουμπήθηκαν, τρυπήθηκαν, μάτωσαν, αλλά δεν μολύνθηκαν, δεν λύγισαν, δεν κάμφθηκαν! Στυλώθηκαν!

Τα περιμένουμε και για κάτι άλλο. Γι’ αυτό που αναφέρει ο Τάσος Λειβαδίτης στη «Γέννηση». (1983):

«Ένα άλλο βράδυ τον άκουσα να κλαίει δίπλα. Χτύπησα την πόρτα και μπήκα. Μου ‘δειξε πάνω στο κομοδίνο ένα μικρό ξύλινο σταυρό. “Είδες – μου λέει – γεννήθηκε η ευσπλαχνία”. Έσκυψα τότε το κεφάλι κι έκλαψα κι εγώ. Γιατί θα περνούσαν αιώνες και αιώνες και δε θα ‘χαμε να πούμε τίποτα ωραιότερο απ’ αυτό».

 (Ανήκει στην ενότητα ποιημάτων «Ο αδελφός Ιησούς».)

Τη λέξη ευσπλαχνία την είπαμε, τη φωνάξαμε, συναισθανθήκαμε τη δυστυχία του άλλου και δείξαμε και διάθεση να βοηθήσουμε.

Τα Χριστούγεννα μας θυμίζουν τη λέξη.

Τη λέξη κι όχι το νόημα της λέξης. Γιατί η ευσπλαχνία δεν είναι για τον άνθρωπο.

«Θηρίο τον λένε τον άνθρωπο. Κολοκύθια. Ποιο θηρίο, μωρέ; Έχει το θεριό μαχαίρια; Φκιάνει σκοτώστρες και τουφεκάει; Θηρίο. Βρισιά για τα θεριά!»

(Μενέλαος Λουντέμης από το « Καληνύχτα ζωή)

 Γιατί η ευσπλαχνία δεν μετριέται με πόσα πτώματα προσφύγων θα εκβράσει η θάλασσα στη Μυτιλήνη και τη Κω ή σε οποιοδήποτε άλλο νησί -κατοικούμενο ή ξερονήσι, δεν έχει σημασία-  ούτε πόσα πεινασμένα παιδάκια θα ταΐσουν οι γιαγιούλες στη Μυτιλήνη, για να τις βγάλουμε φωτογραφία και να τις μοστράρουμε στο, καθολικώς απαθές και απόλυτα ένοχο, ευρωπαϊκό γκουβέρνο.

Θα μας επισκεφτούν και φέτος κατά τις ημέρες των  Χριστουγέννων. Λέω για «τους τεθλιμμένους», που θα αυτοανακηρυχθούν προστάτες των απόρων και κατατρεγμένων, των προσφύγων και των «διαβολοσπαρμένων». Πολλά θα πούνε, δε θα πούνε την αλήθεια. Δεν θα την πούνε και τώρα, όπως και τότε δεν την είπαν.

«Βουίζουνε τα φλόγιστρα του πετρελαίου. Ο Θωμάς/σφίγγει στα γόνατά του μια πατάτα/και καθαρίζει ήσυχα ήσυχα. Τ’ άλλο του χέρι είναι κομμένο. /Κοιτάμε με την άκρη του ματιού το σκοπό που μπαίνει/μ’ ένα φύσημα παγωμένου αέρα. Το σαγώνι του/θα τρέμει πίσω απ’ το χακί κασκόλ./Σηκώνεις το γιακά της χλαίνης σου. Χιονίζει./Μια πλάκα φωνογράφου στο Διοικητήριο. Πιο μακριά/η σιωπή. Καλή νύχτα, καλά Χριστούγεννα./Συλλογιέσαι τ’ άστρα πίσω απ’ την καταχνιά/σκέφτεσαι πως αύριο μπορεί να σε σκοτώσουν./Μα απόψε αυτή η φωνή είναι μια τσέπη μάλλινη/χώσε τα χέρια σου./- Καληνύχτα, Θωμά, καλά Χριστούγεννα./Κ’ η καρδιά σου φωτίζεται σαν χριστουγεννιάτικο τζάμι».

Τάσος Λειβαδίτης «Παραμονή Χριστουγέννων» Μακρόνησος 1950

Οι εκδηλώσεις που θα πραγματοποιηθούν τη  «Χρυσή Νύχτα» δεν πρέπει να γίνουν  στην Κεντρική πλατεία. Στον χώρο του Δημαρχείου να γίνουν. Δίπλα στη σημαία της Παλαιστίνης. Σύμφωνα με τις πατροπαράδοτες αξίες της ειρήνης και του ανθρωπισμού. Με αυτές έχει σχέση ο Έλληνας. Όχι με τις κακόγουστες αμερικανιές…

 Κίτσος ο Χρυσονυχτωμένος