Ειρήνη είναι η σημαία της Παλαιστίνης στην Ηλιούπολη και η Παλαιστινιακή μαντίλα στο Σύνταγμα
Ο νέος χρόνος. Ευχές, δηλώσεις, προγραμματισμός, σκέψεις, διασκέψεις και διατυπώσεις… Μια λέξη κυριάρχησε. ΕΙΡΗΝΗ. Απρόσιτη λέξη που οι γλωσσολόγοι δεν μπορούν να την ετυμολογήσουν και την ανάγουν στο υπόστρωμα της ελληνικής γλώσσας, δηλαδή λέξη που προέρχεται από τους προέλληνες. Όπως και να έχει το πράγμα για την ειρήνη όλοι μιλάμε και η ειρήνη πάντα είναι το ζητούμενο.
Είναι ανάγκη να επιβληθεί, να επικρατήσει και να βασιλεύσει στην Οικουμένη. Το όνειρο του καθενός είναι η ειρήνη. Και ο κάθε ηγέτης μικρής ή μεγάλης χώρας, δεν έχει σημασία, «έβαλε» στο διάγγελμά του τη λέξη αυτή, υποσχέθηκε αγώνα και διατράνωσε την αναγκαιότητά της.
Δεν ξέρω, αν ακούστηκε η λέξη ειρήνη εκεί κατά Συρία και Ουκρανία μεριά όπου οι κλαγγές των πολυβόλων και οι στριγγλιές των βομβών επισκιάζουν κάθε φωνή και κάθε άκουσμα και επιβάλουν, όπως την επιβάλλουν, την ειρήνη. Πόσοι και πόσοι ευχήθηκαν και «ήτησαν» γονυπετώς την ειρήνη, όπου γης και την αδελφοσύνη των λαών. Πιστεύω πως και οι λαοί του Ιράκ, του Πακιστάν και του Αφγανιστάν την ειρήνη ζήτησαν και ειρήνη αλληλοευχήθηκαν παρά το γεγονός ότι οι ισχυροί την επέβαλαν σ’ αυτούς δια των όπλων. «Απ’ τα τσακάλια δεν γλυτώνεις μ’ ευχές ή παρακάλια».
Την ειρήνη δίδαξαν και διδάσκουν οι ψαράδες, οι νοικοκυρές, οι συνταξιούχοι, οι δάσκαλοι, οι εθελοντές και γενικά οι κάτοικοι των νησιών του Αιγαίου που, χρόνια τώρα, άνοιξαν την αγκαλιά τους και τα σπίτια τους σε πρόσφυγες πολέμου. Την ειρήνη επέβαλαν όλοι αυτοί που αψήφησαν τους άλλους, τους ευρωπαίους, τους ισχυρούς που κρύβουν την ενοχή και την ασκήμια τους στήνοντας φράχτες και στεριώνοντας τα αντίσκηνα, να μην τα πάρει ο αέρας της ενοχής και της ευθύνης για τη συμφορά. Μαζί με τους ναυαγούς περιέθαλψαν και την τραυματισμένη ανθρώπινη ύπαρξη και νοηματοδότησαν το αληθινό περιεχόμενο της λέξης Άνθρωπος.
«Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν’ αγωνίζεσαι για την ειρήνη και
για το δίκαιο.» Τάσος Λειβαδίτης
Καλώς ήλθε ο καινούριος χρόνος. Ίσως μας διδάξει πως
«Δε φτάνει ν’ αγαπάμε την Ειρήνη και τον Άνθρωπο.
Πρέπει ν’ αγωνιζόμαστε γι’ αυτόν». Γιάννης Ρίτσος
Και ο αγώνας είναι συνεχής και αδιάκοπος. Δεν είναι απλή εσωτερική παρόρμηση. Είναι βίωμα, τρόπος ζωής. Είναι Αντίσταση στην εκμετάλλευση του ανθρώπου είτε δια της προπαγάνδας είτε δια των όπλων. Είναι πίστη στον άνθρωπο και θεώρησή του ως μοναδική και ανεπανάληπτη αξία.
Είναι καθαρή ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ. Αντίσταση, χωρίς παζάρια.
Αντίσταση όπως τη δίδαξαν οι Έλληνες στα καταματωμένα βουνά, που είναι ποτισμένα με το αίμα των αγωνιστών, αλλά και με τον καημό της ειρηνικής συνύπαρξης ανθρώπων και λαών, και αιώνια διδάσκουν την ειρήνη και την ανθρωπιά. Έτσι, όπως ακριβώς τη διαλαλεί ο ποιητής. «Αντιστέκομαι όπως οι ελιές της πατρίδας μου, οι σκληρές/σαν τα κόκαλα τ’ αντρειωμένου, που τους λείπουν οι μαύρες/μαντήλες μονάχα για να μοιάζουν με τις μανάδες μας`/που σφηνωμένες γερά στην απόλυτη πέτρα,/αδιαφορούν για τις θύελλες, αναπνέουν τις αστραπές/και τις κάνουνε μες στους πικρούς τους/χυμούς ειρήνη και φως.» ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ ΒΡΕΤΤΑΚΟΣ, «Αντιστέκομαι» (Ημερολόγιο, Τα Ποιήματα, τ.2, Τρία Φύλλα)
Είναι τέλος, η σημαία της Παλαιστίνης στο Δήμο Ηλιούπολης και η Παλαιστινιακή μαντίλα στο Σύνταγμα την Πρωτοχρονιά.
Κίτσος ο ειρηνόφιλος
