“Περί γκαιμπελισμού και άλλων δαιμονίων”…
Η παραποίηση της αλήθειας, όπου αλήθεια η υπαρκτότητα μιας κατάστασης, είναι απαύγασμα ικανότητας και επισταμένης δουλειάς. Συνάδει με επιστήμη το να προπαγανδίζεις ανερυθρίαστα και ευθαρσώς, μια άποψη, μια συνθήκη, ένα γεγονός, με σκοπό να τα παραποιήσεις, καπηλευόμενος θυμικό, κοινωνικές και οικονομικές ανάγκες, συγκυρίες και μια γενικευμένη απαξίωση, πεδίο δόξης λαμπρό για ρητορική στόμφου και ανέξοδου εντυπωσιασμού. Πώς μεταφράζονται, όμως, όλα τα παραπάνω, όταν στο επίκεντρο βρίσκεται το παιδί; Η οικογένεια; Η κοινωνική συνοχή;
Ο Αριστοτέλης, στο συνολικό του έργο (Πολιτικά και Ηθικά Νικομάχεια), πραγματεύεται το θέμα της ηθικής στην πολιτική και καταπιάνεται με τις έννοιες ως όλον, ως ενιαία συνθήκη. Και η προβληματική, αιώνες μετά, διαφαίνεται ως εξαιρετικά επίκαιρη κι επιτακτικά αναγκαία να απαντηθεί με όρους σύγχρονους και με γνώμονα την κοινωνία που ζούμε, και την κοινωνία την οποία χρειαζόμαστε.
Διοικούντες αριβίστες, επαγγελματίες πολιτικάντηδες, γκαιμπελίσκοι αδίστακτοι, που δεν διαθέτουν ηθικούς ενδοιασμούς, σε μια κούρσα υπερφίαλης ματαιοδοξίας, σε μια πεπατημένη “πάμε κι όπου βγει”, τσαρλατάνοι της εξουσίας, λίγοι και ανεπαρκείς, στοιχισμένοι συντεταγμένα πίσω από το άρμα της κεντρικής πολιτικής εξουσίας, χειροκροτητές και θιασώτες των (ηθικών) αυτουργών των “Τεμπών”, στοιβάζουν παιδικές ψυχές σε κτίρια ακατάλληλα, νηπιαγωγεία προκάτ/ κοντέινερς, συγχωνεύουν σχολεία, λειτουργούν Παιδικούς Σταθμούς χωρίς άδεια, αφήνουν παιδιά ΑΜΕΑ χωρίς παράλληλη στήριξη και τμήματα ένταξης, μοιράζουν αφειδώς ευχολόγια στο λαό που σφυροκοπάται ανελέητα, μετακυλούν ευθύνες σε έτερους εταίρους, κάνουν κολεγιά με οικονομικούς παράγοντες, ομίλους, επιχειρηματικά συμφέροντα και κλείνουν το μάτι, ως γνήσιοι λαοπλάνοι, σ’ έναν κόσμο που δεν έχει κατακτήσει ακόμα πολιτικό και εν γένει κοινωνικό κριτήριο, σ’ έναν κόσμο που βρίσκεται σε πλάνη, τάζοντάς του ψίχουλα, ασκώντας του πλύση εγκεφάλου για το “λίγο που δεν μπορεί να γίνει πολύ”, νίπτοντας τας χείρας τους ως άλλοι Πόντιοι Πιλάτοι.
Τι θα έλεγαν, άραγε, σήμερα ο Αριστοτέλης, ο Πλάτωνας, ο Σπινόζα, ο Νίτσε κι ο Καντ; Πόσο διακριτά και ευδιάκριτα είναι τα όρια ηθικής και πολιτικής; Ο άρχων που δεν έχει κακή πρόθεση, έχει και το apriori άλλοθι; Αυτός που βλάπτει το λαό, καλή τη πίστει ακούσια, έχει το ακαταλόγιστο, εφόσον προκαλεί ηθική ζημία, συν τοις άλλοις; Τι συνιστά ηθικό; Τι συνιστά ηθική πρόθεση; Τι συνιστά ηθική βλάβη;
Για παράδειγμα, είναι ηθική βλάβη να πέφτουν ταβάνια στα κεφάλια παιδιών και εκπαιδευτικών σε σχολειά παρατημένα στο χρόνο; Συνιστά ηθική βλάβη δάσκαλοι να κοιμούνται στο αυτοκίνητο γιατί αδυνατούν να ανταπεξέλθουν στο κόστος διαβίωσης; Συνιστά, τέλος, ηθική βλάβη το να μένουν εκτός Παιδικών Σταθμών παιδιά εν έτει 2024;
Φυσικοί και ηθικοί αυτουργοί σε διαχρονικά εγκλήματα κατά του λαού. Κυβερνώντες, διοικούντες, αιρετοί και συν αυτοίς, ηθικά αλλοιωμένοι, κατά τον Μαρξ και το φιλοσοφικό του πόνημα περί ηθικής αλλοτρίωσης, ο λαός θα υπερβεί την αλλοτρίωση με τη δράση του. Κι είναι τούτη η πιο φωτεινή ελπίδα κι ο λόγος που θα σας κοιτάμε πάντα στα μάτια θαρρετά,και με την αλήθεια μας θα σημαδεύουμε την ασχήμια και το σκοτάδι σας.
“Και θα λάβουν τα όνειρα εκδίκηση, και θα σπείρουν γενεές στους αιώνες των αιώνων”!!!(Άξιον Εστί, Οδυσσέας Ελύτης)
Ρόζα Λούξεμπουργκ η Ηλιουπολίτισσα.
