Ο Δρακουμέλ και τα κόκκινα στρουμφάκια του Ηλιουπολίτικου Σοβιέτ!

Εμμονή του είχε γίνει η Θοδωρίτα, η Πρόεδρος των εργαζομένων του στρουμφοχωριού, του Δρακουμέλ. Ξυπνούσε και κοιμόταν με τη σκέψη της, και πιο συγκεκριμένα με τη σκέψη της εξόντωσής της.

 

Είχε εξαντλήσει όλα τα μέσα για να την πιάσει και να την κάνει ψιλοκομμένο πατσά με μπόλικο σκορδοστούμπι. Είχε επιστρατεύσει και το δεξί του χέρι, την Ψιψινέλ, ως άλλο λαγωνικό για να την εντοπίσει και να την πάει ως θήραμα στο αφεντικό της. Μάταια!

 

Η Θοδωρίτα, η κοκκινομάλλα δίδυμη αδελφή της Στρουμφίτας, είχε πόδια λαγού και μυαλό γάτας, κι όσες παγίδες κι αν της έβαζε ο εμπαθής Δρακουμέλ, τις απέφευγε όλες και συνέχιζε να κάνει καλά αυτό για το οποίο την είχαν εκλέξει οι εργάτες του στρουμφοχωριού: να τους εμπνέει, να τους καθοδηγεί, να μπαίνει μπροστά και να υπερασπίζεται τα δικαιώματά τους, να τους οργανώνει και να τους μιλάει για τη στρουμφοκοινωνία εκείνη που οι Δρακουμέλ δεν θα εκμεταλλεύονται τα στρουμφάκια, μήτε στρουμφάκια θα εκμεταλλεύονται στρουμφάκια.

 

Στα μάτια του εγωπαθούς Δρακουμέλ, που έπασχε από πολιτικές ιδεοληψίες, οι εργάτες είχαν φτιάξει ένα, Θου Κύριε, φυλακήν τω στόματι μου…Σοβιέτ! Ωιμέ!!!

 

Αυτά τα γαλάζια στρουμφάκια απέκτησαν ταξική συνείδηση και άλλαξαν χρώμα κι έγιναν κόκκινα! Σαν τα μαλλιά της ατίθασης της προέδρου τους! Σαν το αίμα που ανέβαινε στο κεφάλι του όταν σκεφτόταν, εμμονικά, ότι “στρουμφάκια ενωμένα ποτέ νικημένα” κι άλλα τέτοια κομμουνιστικά που πολύ τον ταράζανε, καθώς ο κίνδυνος να του κλέψουν τη δόξα και τη φήμη του επαναστάτη ήταν πιο ορατή από ποτέ!

 

Ο φέρελπις Τσε Γκεβάρα του στρουμφοχωριού ακόνιζε το γιαταγάνι του και ως άλλος Τζακ Νίκολσον στη “Φωλιά του Κούκου” φώναζε σε διαγγέλματα με ακροατήριο…την Ψιψινέλ: “Μολών Λαβέ”, “ΚΥΤάμε την Υγεία των Στρουμφ”, “Συμπολίτες μου, Υπόγεια Σήραγγα ή θα το κάνουμε Κούγκι”! Και το μυαλό μου είναι θολό, πω πω πω πω, πω πω πω πω, γεια σου φανφάρα φαφλατά, κικιρίκου!!!

 

Άλλη μια μέρα ξημέρωσε στο Στρουμφοχωριό κι η Θοδωρίτα παρέμενε σώα και αβλαβής από τα νύχια της Ψιψινέλ και κατ’ επέκταση το αχόρταγο στομάχι του Δρακουμέλ. Άλλο ένα πρωί που ο εμμονικός κυνηγός των καλάγαθων εργατών και της πληθωρικής προεδρίνας τους αρκέστηκε σε brunch από φτερούγες νυχτερίδας και πατέ βατράχου.

 

Δύσκολο έως απίθανο σ’ αυτή τη ζωή να γευματίσει στρουμφάκι, τη Θοδωρίτα ή άλλο στρουμφ της εργατικής τάξης, ή άλλως το κακό να νικήσει το καλό…

 

Φευ, ο πολεμοχαρής γραφικός Δρακουμέλ είχε και μια επανάσταση να προετοιμάσει, πού καιρός για “κυνήγι μαγισσών”…

 

Venceremos!!!